امیدوارم که شما بتوانید اسلام را برای مردم جهان عرضه کنید. ان شاء اللَّه خداوند به شما اجر دهد. البته تبلیغات باید بر اساس معنویات باشد، معنویات اساس اسلام است. سعی کنید معنویات را زیاد کنید و از تشریفات تا آنجا که مقدور است بکاهید. همه اش در فکر درست کردن سالن و ساختمان نباشید بلکه در فکر معنویات اسلام باشید.
امام خمینی نظر خود درباره ولایت فقیه را نخستین بار در کتاب کشف اسرار بیان داشته است؛ وی در این کتاب ابتدا با دلیل عقلی، ضرورت وجود قانون وحکومت در جامعه بشری را به اثبات رسانده، و سپس با دلیل عقلی مستقل و غیر مستقل و سیرۀ پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و علی علیه السلام ضرورت تشکیل حکومت اسلامی در همه زمانها و مکانها را نتیجه گرفته است.
شرح جنود عقل و جهل یکی از تالیفات اخلاقی امام خمینی (س) است که ایشان به آثار اجتماعی برخی صفات اخلاقی همانند عدل، تعدیل قوه غضبیه، ثبات و پایداری نفس، سعه صدر و عزت نفس، رفق و مدارا با مردم و غیره اشاره کرده است.
اصولاً امام همیشه از این که ترویج مرجعیت بکنند، پرهیز می کردند. در حوزه های علمیه علما و مراجع که رساله چاپ می کنند هرکس که می آید منزلشان ـ چه مقلدین و چه غیر مقلدین ـ رسالۀ خود را در اختیارشان می گذارند. امام حتی بعد از این که مرجعیتشان تثبیت شده بود، حاضر نبودند رساله در اختیار کسی بگذارند. می فرمودند: رساله چاپ شده و هرکس که مقلد من هست برود خودش بخرد، من از بیت المال حاضر نیستم که رسالۀ مجانی به کسی بدهم.
حضرت امام خمینی(س) دارای 24 اثر در فلسفه، کلام، منطق، اصول، فقه، اخلاق، حکومت اسلامی، علم الاجتماع، آداب و مباحث حقوقی، اقتصادی و سیاسی هستند. آثارشان نشان از آن دارد که امام جلیل القدر از سنین خردسالی به طور جدّی در راه آموختن علوم و معارف الهی و اسلامی تلاش کرده و همه را به خوبی فرا گرفته اند. در بیست و پنج سالگی دست به قلم برده، فقه اکبر و فقه اصغر را نوشتند.
فقه را تقویت کنید، مبادی فقه را تقویت کنید و این هم لازم است به اینکه آقایانی که لایق این کار هستند دعوت کنید، ازشان تقاضا کنید، که لازم نیست یک حوزه صد نفری یا دویست نفری باشد، حوزه از دو نفر شروع بشود بعد درست بشود وقتی برای خدا شد دو نفر باشد، ده نفر باشد، صد نفر باشد، اگر این کار بشود که هم حوزه علمیه باشد که جهات علمی خیلی درش قوی باشد، و هم اخلاقی باشد که جهات اخلاقی را القا بکند.
آیت الله یزدی در گفتگویی به مناسبت سالروز تاسیس شورای نگهبان بیان داشت: بحمدالله برای اولین بار و پس از تقریباً ده قرن در ایران و این نقطه از زمین، حکومت اسلامی به دست امام راحل و با حمایت همه اقشار مردم اعم از مراجع، علماء، روحانیون، مردم، دانشگاهیان، بازاریان و کارکنان دولت و همه زنان و مردم؛ استقرار پیدا کرد.
بارها کسانی بودند که خدمت امام می رسیدند و به ایشان عرض می کردند اینهایی که به مکه می آیند نوعاً مقلد شما هستند و به شما علاقه مند هستند و می خواهند وجوهاتشان را به شما بدهند لازم است کسی را همه ساله به مکه بفرستید ولی ایشان قبول نمی کردند.
اینک انقلاب اسلامی در مرحله ای از بالندگی، تکامل و اطمینان از ایفای نقشهای مؤثرتر در آینده قرار دارد که افکار عمومی بسیاری از مردم جهان را با هدفهای انسانی خویش همآوا گردانیده است.
من و تو اگر این حقیقت را باور کنیم و حیله های شیطانی و نفسانی بگذارند واقعیات را آن طور که هستند ببینیم، آن گاه از مدح مداحان و ثنای ثناجویان آن طور پریشان می شویم که امروز از عیبجویی دشمنان و شایعه سازی بدخواهان. و عیبجویی را آن گونه استقبال می کنیم که امروز از مداحی ها و یاوه گویی های ثناخوانان. اگر از آنچه ذکر شد به قلبت برسد از ناملایمات و دروغ پردازیها ناراحت نمی شوی و آرامش قلب پیدا می کنی، که ناراحتی ها اکثراً از خودخواهی است.
خبرنگاری در پاریس از امام هنگامی که قصد عزیمت به ایران کرده بودند و فرودگاه ها بسته بود، سؤال کرد: «با توجه به اینکه بازگشت حضرت آیت الله ممکن است باعث خونریزی های بیشتر شود، آیا باز هم حضرت عالی اصرار به بازگشت خواهید داشت؟» امام فرمودند: «من باید پیش برادرهایم باشم تا اگر بنا باشد که خون من بریزد، در بین رفقای خودم و همراه با جوان های ایران بریزد»
در فارسی، «تهجد» برابر با شب زنده داری برای عبادت است و بارزترین مصداق این گونه عبادت، «نماز شب» می باشد. حضرت امام(س) در کتاب شرح چهل حدیث واژه «مجافاة» و «تجافی» به معنای شب زنده داری را از میان سایر معانی برمی گزیند و با تمسک به روایت امیر مؤمنان(ع) می نویسند: جناب مولی امیرالمؤمنین، بیداری شب و تجافی از فراش را برای عبادت قرار داده است؛ و این دلیل بر کمال فضیلت و اهمیت آن است.
شبی «کمیل بن زیاد»، امیر مؤمنان(ع) را به سوی منزل ایشان همراهی می کرد. از کنار خانه ای گذشتند که از آن صدای تلاوت قرآن بلند بود. صوت او به اندازه ای دلنشین و زیبا بود که کمیل به حالش غبطه خورد و در دل خویش بر او آفرین گفت؛ ولی سخنی بر زبان نیاورد. امام (ع) متوجه حالت کمیل شد و بدون مقدمه و پرسشی به او فرمود: «ای کمیل! قرآن خواندن او تو را گول نزند؛ زیرا او اهل دوزخ است. چه بسیارند قرآن خوانانی که قرآن آنها را لعنت می کند.
در یکی از جلسات خصوصی که به محضرشان شرفیاب شدم، صحبت از دعا شد. از مجموع فرمایشات ایشان، بنده علم پیدا کردم که سالهای متمادی زیارت عاشورای ایشان ترک نشده و همچنین چندین سالی که عراق بودند، زیارت امیرالمؤمنین علیه السلام را هر شب ساعتی معین انجام می دادند و بسیار کم اتفاق افتاد که شبی را ترک کنند. زیارت جامعه و امین اللّه را زیاد می خواندند.
زندگی ساده و بی آلایش امام گواهی زنده و گویا بر روح مردمی امام است... همیشه مبالغ زیادی از وجوهات اسلامی در خدمت امام است، ولی دقت بسیار عجیبی روی مصارف به کار می رود. بارها امام به افراد دفتر شدیداً اخطار فرموده اند که: «راضی نیستم که حتی از تلفن های دفتر برای کارهای شخصی استفاده کنید». ما معمولاً برای کارهای شخصی از تلفن های عمومی و بیرون استفاده می کنیم.
امام علی(ع) بنیان و اساس گذشت و مهرورزی است که اکنون در بستر شهادت آرمیده است. ندا رسید که برای علی (ع) شیر بیاورید تا بهبود یابد. نخستین ظرف شیر را که برای او آوردند، پرسید: «آیا از این شیر به او (ابن ملجم) هم داده اید؟» گویا نه اینکه ضربتی خورده و دشمنی ای بین او و قاتلش بوده است. آیا تاریخ چنین سینه ای دریاگون با چنین گذشت و شفقتی نسبت به قاتل دیده است.
قناعت، به معنای «دوری از زیاده خواهی و پرهیز از تبذیر و اسراف و رضایت به قدر کفاف» می باشد. قناعت هرگز به گستردگی مال مربوط نمی شود و به این معنا نیست که انسان حتماً باید در هنگام فقر و تنگدستی قناعت ورزد؛ بلکه این ویژگی همواره کارآمد بوده و انسان توانمند نیز باید قانع باشد و در زندگی خود با قناعت، راه میانه روی را پیش گیرد؛ نه اینکه ثروت و توانگری سبب بالا بردن خرج و مخارج زندگی بشود و اسراف و تبذیر نماید.
فاطمه زهرا(س) برترین الگوی دعا است؛ او که از مردم مدینه بسیار بی وفایی و جفا دید، اما همچنان آنان را دعا می نمود و زمزمه دعای او برای همسایگان در نیمه شب قطع نشد. اسماء بنت عمیس نقل می کند که در روزهای پایانی عمر شریف فاطمه(س) روزی مشغول راز و نیاز با خدای خود شد. جلوتر رفتم دیدم که رو به قبله نشسته و با حالت زار و بیمار دست به دعا برداشته می گوید: پروردگارا از تو می خواهم که از گناهکاران شیعیان من و شیعیان فرزندان من درگذری.