مجله کودک 349 صفحه 8

مسابقه محمدعلی دهقانی در زمان باستان، یعنی در گذشته­های دور، هنرمندان نقّاش ایرانی با هنرمندان نقّاش سرزمین چین رقابت هنری داشتند. اینها می­گفتند: «هنر ما بهتر و بالاتر است» و آنها می­گفتند: «نه خیر! هنر ما بهتر و بالاتر است!» این صحبت­ها و بگومگوها بود، تا این­که یک روز نقّاشان چین تصمیم گرفتند استاد و بزرگِ نقاشان ایرانی را برای مسابقه به سرزمین خودشان به ایران فرستادند، تا از استاد نقّاش دعوت کند. استاد ایرانی، این دعوت را با خوشحالی قبول کرد و به نمایندۀ قاصد قول داد که تا چند روز بعد به کشور چین سفر کند. قاصد هم با این خبر خوش به کشور خود برگشت. چینی-های برای شکست دادن هنرمند ایرانی نقشه­ای کشیده بودند. این نقشه را پیش خودشان پنهان نگاه داشتند و به هیچ کس دربارۀ آن چیزی نگفتند. وقتی نماینده با خبر خوب از راه رسید، زود دست به کار شدند... از آن طرف استاد نقّاش، بار سفرش را بست و وسایل کار نقّاشی­اش را برداشت و سه روز بعد از رفتن قاصد، به راه افتاد. با اسب خود روز و شب می­تاخت،کوه­ها، دشت­ها و صحراها، شهرها و آبادی­ها را یکی بعد از دیگری پشت سر می­گذاشت. استاد به جز وسایل کار نقّاشی­اش، یک کوزۀ سفالی و یک بقچۀ غذا با خودش برداشته بود هر وقت گرسنه می­شد، می­ایستاد و همان­طور سواره، چند لقمه غذا می­خورد و هر وقت تشنه می­شد، کمی سرعتش را کم می­کرد و چند جرعه آب از کوزه­ اش می­نوشید و دوباره با سرعت می­راند. خیلی کم استراحت می­کرد و یکسره راه می­پیمود تا رودتر به مقصد برسد. فقط هر وقت به چشمه، رودخانه یا برکه­ای می­رسید، برای چند دقیقه­ای پیاده می­شد. کمی خستگی می­گرفت، کوزه­اش را از آب پر می­کرد و دوباره به راه می­افتاد. به نام جاندار: خرچنگ پُرسلیان اندازه: حدود 15 میلی­متر گستردگی: شمال شرق اقیانوس اطلس، مدیترانه زیستگاه: صخره­های دریایی تغذیه: لاشه حیوانات آبزی