مجله نوجوان 116 صفحه 12

قربان ولیئی پرواز پرنده‏ها فقط برای پرواز، پرواز می‏کنند. پرنده‏ها پرواز می‏کنند تا پرندگی از یادشان نرود. اما پرواز هیچ وقت از یاد پرنده‏ها نمی‏رود. آخر پرنده‏ها خود پروازند. تمام تن پرنده ها، پَر است. پرنده‏ها با تمام تنشان پرواز می‏کنند. پرنده‏هایی که بیشتر پرواز می‏کنند، بیشتر پرنده‏اند. پرنده‏هایی که در هنگام پرواز می‏میرند، از همۀ پرنده‏ها پرنده ترند. آدم، یک پرنده است که می‏تواند از همۀ پرنده‏ها بالاتر پرواز کند. آدم پرنده‏ای است که می‏تواند همیشه پرواز کند و در هر حالتی، در حال پرواز باشد. پرنده‏ها برای آدمهایی که پرواز نمی‏کنند، دلشان خیلی می‏سوزد؛ چون می‏دانند که همۀ آدمها پرنده‏اند اما بعضی آدمها بالهایشان را از یاد برده‏اند. خدا هم دلش برای این جور آدمها می‏سوزد. برای همین آنها را از بلندی پایین می‏اندازد تا از شدت ترس، متوجه شوند که بال دارند. آدمهایی که خیلی سختی کشیده‏اند، همانهایی هستند که خدا از بلندی رهایشان کرده است اما بعضی آدمها آنقدر به بالهایشان فکر نکرده‏اند که در این صورت هم، پرواز نمی‏کنند. این آدمها فقط وقتی بمیرند، پرواز می‏کنند اما بیچاره‏ها چون تمرین پرواز نداشته‏اند، از شدت ترس هی می‏میرند.