مجله نوجوان 76 صفحه 3

سرمقاله قسم به آنچه می نویسد دنیا از گل پژمرده و تفنگ پر می شود . خفّاش سیاه جنگ هر روز بالهایش را بر کشور های بیشتری پهن می کند و آفتاب صلح و دوستی به پشت کوه ها پناه می برد . انسان قرون گذشته هیچگاه باور نمی کرد که زبان گفتگوی ملّتها در قرن بیست و یکم تفنگ و گلوله باشد . در گذشته به پیشرفت های تمدّن بشری امید فراوانی داشتند که در روزگار نو پوچ می نماید . در روزگار ما در عراق و افغانستان ، در آسیا و آفریقا ، در شرق و غرب و در فلسطین اشغالی زبان گفتگوی انسان روزگار نو چیزی به جز زور نیست . آن کس که زور بیشتری دارد منطقش را تحمیل می کند و حتّی خانه و زندگی و حکومت کشور مظلوم را صاحب می شود . بشر روزگار نو حتّی از یک دیالوگ ساده در سطح بین المللی عاجز است و حتّی ساده ترین حقوق دیگر ملل را در بهره گیری از امکاناتی که خداوند یکتا به بشریّت عرضه کرده است ، به رسمیت نمی شناسد . در چنین روزگاری امّت اسلام مفتخر است که معجزۀ پیامبرش کتابی است که جهان نمونۀ آن را به خود ندیده است . معجز های که فرشتۀ وحی آن را از عرش خداوند به زمین آورده و با قلم نگاشته شده است . قلم در امّت اسلام ابزار کتابت کلام وحی و نگارش برترین معجزۀ والاترین پیامبر خدا است . امّت اسلام که جهان بینی خود را از سیاهی قلم روی سفیدی کاغذ گرفته است ، ایمان به کلامی آورده که برترین کلامهاست . اسلام دین محبّت و گفتگوست و در چنین مکتبی قلم ، مقدس و صاحب مسئولیت است . در چنین مذهبی ، قلم مظهر هدایت بشری است و در دست صاحب قلم از هر ثروتی گرانبها تر است . قلم در مکتب اسلام سلاحی است که پیش از جنگ به کار می افتد و اینچنین است که خداوند به قلم و آنچه می نویسد ، سوگند می خورد .