متفکر بود و اهل سیاست. سیاستش به روز بود. شجاع بود و بی باک. مقابل حرف زور می ایستاد. می خواست شاه مقابلش باشد یا وزیر، برایش فرقی نداشت. قبای کرباسی می پوشید و روی زیلویی می خوابید. او مدرس بود.
امام فرمودند: من در فکر آنم که چرا شماها از بازداشت من بر خود می لرزید. اگر من را گرفتند داد بزنید. اگر من را محاکمه کردند فریاد بزنید. و اگر این توفیق نصیب من بشود که شهید بشوم. چه بهتر، براى ملت اسلام سرنخى جدى است براى آغاز جدى مبارزه.
مردی که توانست مصداقی ارزشمند از یک «روحانی» در برابر «جسمانی» باشد و مراتب رشد و اعتلای ویژگی های رفتاری خویش را در قامت دین و هیئت عرفان، به سلامت و حقیقت طی کرده، به قله های معرفت نایل آید، او کسی نیست جز آیت الله میرزا محمدعلی شاه آبادی، مرد وارسته میدان علم و عمل.
در این دو عزیز گرانمایه و فرزانه، سه بُعد عرفان، فقاهت و سیاست چنان در هم گره خورده و در هم تنبیده شده است که نمی توان هیچ بُعدی از این سه بُعد را، منفصل از دو بُعد دیگر مورد ارزیابی و سنجش قرار داد، اگرچه این هرم سه بُعدی در آن استاد بزرگ، به صورت مجمل مشاهده می شود که به وسیله فرزند یگانه اش، در چهره ای تفصیلی، متبلور و شکوفا گشته است.
با فرارسیدن دوره هفتم مجلس شورای ملی در سال 1307 رضاخان تصمیم گرفت به هر نحو ممکن از ورود مدرس و یارانش به مجلس جلوگیری کند و به همین دلیل انتخاباتی فرمایشی برگزار کرد به نحوی که حتی یک رأی به نام مدرس از صندوق ها بیرون نیامد به همین علت مدرس گفت: اگر 20هزار نفر از مردمی که در دوره های گذشته به من رأی دادند همگی مرده باشند یا رأی نداده باشند پس آن یک رأی را که خودم به خودم دادم چه شده است!
امام خمینی(س) در بیانات خود مدرس را بیش از هر عالم دیگر می ستود و او نقش عمده ای در تکوین شخصیت سیاسی امام داشت. امام خمینی درباره ایشان می فرماید: مرحوم مدرس- رحمه اللَّه- خوب، من ایشان را هم دیده بودم. این هم یکى از اشخاصى بود که در مقابل ظلم ایستاد؛ در مقابل ظلم آن مرد سیاهکوهى، آن رضا خان قلدر ایستاد و در مجلس بود
در عصر شکوفایى انقلاب اسلامى، بزرگداشت مجاهدى عظیم الشأن و متعهدى برومند و عالم بزرگوارى که در دوران سیاه اختناق رضا خانى مىزیست لازم مىباشد. زیرا در زمانى که قلمها شکسته و زبانها بسته و گلوها فشرده بود، او از اظهار حق و ابطال باطل دریغ نمىکرد. در آن روزگار، در حقیقتْ حق حیات از ملت مظلوم ایران سلب شده بود، و میدان تاخت و تاز قلدرى هتاک در سطح کشور باز، و دست مزدوران پلیدش در سراسر ایران تا مرفق به خون عزیزان آزاده وطن و علماى اعلام و طبقات مختلف آغشته بود...
ابراز مخالفتهاى امام خمینى(س) با برنامه هاى رژیم محمدرضا شاه، بسیار گسترده تر و کلى تر از موضوع لایحۀ انجمن هاى ایالتى و ولایتى بود. شیوۀ اعتراضها و مخالفتها به گونه اى بود که نشان مى داد امام، مردم را جهت مبارزه اى طولانى با رژیم پهلوى براى آینده آماده مى کنند.
در روز چهارم آذرماه سال 1335 حضرت امام خمینی(س) نگارش حاشیه بر کتاب عروه الوثقی را به پایان رسانیدند.
زمانى که غائله انجمنهاى ایالتى و ولایتى مطرح شد و امام خمینى(س) در یک رویارویى مستقیم و همه جانبه به مخالفت با آن برخاستند، با وجود آگاهى کامل بر جزئیات طرح و نقشۀ شاه و اطرافیانش، همیارى و همگامى مردم را نادیده نگرفتند و آن را ـ پس از اتکال به خداى بزرگ ـ مهمترین پشتوانه براى ادامۀ مبارزه دانستند.
امام در پاسخ به این سوال که تحریکات مشکوک و حملات مستمرى وجود دارد که روابط بین عرب و عجم و ترک و کُرد و... را تیره گرداند. چه راه حلى براى خنثى کردن این توطئه پیشنهاد مىکنید و در این مورد چه نظر دارید؟ فرمودند: «کسانى که اهل قلم و بیان هستند، باید این مسائل را براى مردم توضیح دهند و اسلام را به مردم معرفى کنند، و بگویند که اسلام براى ملیت خاصى نیست و ترک، فارس، عرب و عجم ندارد
نکته مهمی که در سیره حضرت امام وجود دارد، بحث قانون گرایی حضرت امام است. ایشان کاملا در گفتار و عمل قانون گرا بودند و به هیچ وجه تخطی از قانون را برنمی تافتند. این را از بدو ورود به ایران و پس از انقلاب نشان دادند.
امام تابستان ها به تهران، امامزاده قاسم تشریف میآوردند و مدتی در آنجا بودند. ایشان بر حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای حاج حسین رسولی که روحانی و مورد اعتماد مردم شمیرانات به ویژه امامزاده قاسم بودند، وارد میشدند. آنجا تعدادی از ما که مشتاق شده بودیم به زیارت ایشان توفیق پیدا می کردیم
در آن اتاق قدم می زدم و اجازه خروج از آنجا را نداشتم و تنها حسن بیگ همدم و هم صحبت من بود. او آدم شوخی بود و تلاش می کرد در آنجا به من بد نگذرد. گاهی از شهرهای ترکیه برایم تعریف می کرد. گاهی لطیفه می گفت تا مرا بخنداند. حتی زحمت آشپزی را هم می کشید
ارتش عراق که در 31 شهریور 1359 حمله گسترده ای را علیه ایران آغاز کرده ، موفق شد نواحی زیادی از خاک کشور ما را به تصرف خود درآورد. در این زمان در ایران آمادگی لازم برای مقابله با نیروهای متجاوز بعثی وجود نداشت و مقاومت ها و عملیات اندک علیه آنها هم با شکست مواجه می شد که تصرف خرمشهر و حصر آبادان توسط نیروهای عراق از آن گونه به شمار می رود. اما رهبری داهیانه حضرت امام که تکیه گاهش خدا و مردم خداجو بودند، به تدریج زمینه پیروزی در اردوگاه خودی و شکست در جبهه دشمن را فراهم آورد
در شب روز یازدهم آبان (سال 42 ) به واسطه اعدام طیب حاج رضایی و اسماعیل حاج رضایی از بار فروشان میدان تره بار تهران که با قیام 15 خرداد همراهی نشان داده بودند، سید عبدالحسین دستغیب سخنرانی خود را که حاکی از تأثر وی بود به کوتاهی برگزار کرد. گزارشگر ساواک بسیاری ...
طیب از سال 1330 تا 1342 از میدان داران به نام میوه و تره بار تهران بود و به کار خرید و فروش میوه و تره بار مشغول بود. او در دوران زندگی اش دو همسر و هفت فرزند داشت. آنجه در ادامه می آید مصاحبه یکی از نشریات با یکی از فرزندان پهلوان طیب حاج رضایی به نام بیژن حاج محمدرضا است.
...همان روزهای نخست جنگ تحمیلی، محمد حسین تصمیم می گیرد که به جبهه برود و با متجاوزان بعثی بجنگد. زمزمه رفتن را در خانواده و بین دوستانش می افکند. در یکی از بیمارستان های کرج خود را به یکی از دوستانش که بستری بود، می رساند و با او خداحافظی می کند و از جبهه و جنگ برای او می گوید و تکلیف الهی خود را گوشزد می کند. یک روزکه به بهانه خرید نان از منزل خارج شده بود، مبلغ 50 تومان را به دوستش می دهد و از او می خواهد که نان را بخرد و به منزل آن ها ببرد...
یکی از روزها که در خدمت آقای علامه بودیم ، راجع به علمای قم و سفر چند سال قبل ایشان به قم بحث شد. ایشان ماجرای سفرش به قم را توضیح می داد و در ضمن بحث ، شروع به تجلیل از امام کرد.
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.