سخنرانی
استمرار حرکت انبیا در هدایت و نجات انسان از ظلمت ها
سخنرانی در جمع مسئولان (هدایت و نجات انسان ها، هدف انبیا)
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

نوع ماده: صحیفه امام

پدیدآورنده : خمینی، روح الله، رهبر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، 1279 - 1368

محل نشر : تهران

ناشر: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)

زمان (شمسی) : 23 دی‌ ‭1360

زمان (قمری) : 17 ربیع الاول ‭1402

مکان: تهران

شماره صفحه : 491

موضوع : استمرار حرکت انبیا در هدایت و نجات انسان از ظلمت ها

زبان اثر : فارسی

حضار : خامنه ای، سید علی (رئیس جمهور) ـ هاشمی رفسنجانی، اکبر (رئیس مجلس شورای اسلامی) ـ میر حسین موسوی (نخس

سخنرانی در جمع مسئولان (هدایت و نجات انسان ها، هدف انبیا)

سخنرانی 

‏زمان: صبح 23 دی 1360 / 17 ربیع الاول 1402‏

‏مکان: تهران، جماران‏

‏موضوع: استمرار حرکت انبیا در هدایت و نجات انسان از ظلمتها ‏

‏حضار: خامنه ای، سیدعلی (رئیس جمهور) ـ هاشمی رفسنجانی، اکبر (رئیس مجلس شورای‏‎ ‎‏اسلامی) ـ میر حسین موسوی (نخست وزیر) ـ هیأت دولت‏

‏بسم الله الرحمن الرحیم ‏

تربیت انسان نقطۀ شروع تمام اصلاحات

‏     ‏‏متقابلاً تبریک این عید سعیدی که ولادت دو شخصیت بزرگ اسلامی است به همۀ‏‎ ‎‏آقایان و به ملت ایران و دولت ایران و همۀ مسلمین جهان عرض می کنم و این روز، روز‏‎ ‎‏مبارکی است و برای ما مبارک آن وقتی است که خودمان بتوانیم خودمان را بسازیم و‏‎ ‎‏دنبال آن کشور را. هر اصلاحی نقطۀ اولش خود انسان است. چنانچه خود انسان تربیت‏‎ ‎‏نشود نمی تواند دیگران را تربیت کند. و شما دیدید که در این طول سلطنتها از اول تا حالا‏‎ ‎‏و این سلطنتهای اخیری که بسیاریتان همه اش را درک کردید و بعضی از شما بعضی اش را‏‎ ‎‏که چون کارها دست اشخاصی بود که تربیت اسلامی نداشتند و خودشان درست نشده‏‎ ‎‏بودند، برای خاطر همین نقیصۀ بزرگ، کشور ما را کشاندند به آنجایی که ملاحظه‏‎ ‎‏می کنید و ملت ما را هم کشاندند به آنجایی که سالها باید طول بکشد تا اینکه ان شاءالله ،‏‎ ‎‏اصلاح بشود. از این جهت، آن چیزی که بر همۀ ما لازم است ابتدا کردنِ به نفس خودمان‏‎ ‎‏است و قانع نشدن به اینکه همان ظاهر درست باشد و از قلبمان شروع کنیم، مغزمان شروع‏‎ ‎‏کنیم و هر روز دنبال این باشیم که روز دوّممان بهتر از روز اوّلمان باشد. و امیدوارم که این‏‎ ‎‏مجاهدۀ نفسانی برای همۀ ما حاصل بشود و دنبال آن، مجاهده برای ساختن یک کشور.‏‎ ‎‏و ما آن روز عید داریم که مستمندان ما، مستضعفان ما، به زندگی صحیح رفاهی و به‏‎ ‎‏تربیتهای صحیح اسلامی ـ انسانی برسند.‏


انسجام ملت به برکت اسلام

‏     ‏‏و ملاحظه می کنید که این امر، امری است که الآن بر دوش شما آقایان است؛ یعنی،‏‎ ‎‏اصلاح دولت و اصلاح ادارات و اصلاح جامعه و بازسازی، همۀ اینها الآن مسئولیتش به‏‎ ‎‏دوش همۀ ماست و خصوصاً، شما آقایانی که در رأس امور هستید و چنانچه همّت‏‎ ‎‏نگمارید به اینکه بی اغماض مسائل را در وزارتخانه ها و در ادارات و در هر جا که هست‏‎ ‎‏حل کنید و باز در بین اینها اشخاصی باشند که بخواهند نگذارند امور به مجرای اسلامی‏‎ ‎‏خودش، انسانی خودش جریان پیدا بکند، چه بسا که ما قدم را به واپس برداریم. ادارات‏‎ ‎‏را باید با تمام قدرت تصفیه کنید، نه تصفیه از هر فردی که منحرف است، آنها را تصفیه به‏‎ ‎‏یک معنا و تأدیب و تصفیه و تهذیب آنهایی هم که هستند لکن باز ادراک نکرده اند‏‎ ‎‏مسائل اسلامی را. و اسلام برای ما همه چیز آورده است و ما باید استفاده کنیم از آن و‏‎ ‎‏امروز روز استفاده است. این اسلام بود که ما را بر مشکلات تا حالا، آن هم آن مشکلات‏‎ ‎‏بسیار بزرگ، تاکنون غلبه داده است. ماها هیچ کدام نمی توانستیم این کار را بکنیم و این‏‎ ‎‏اسلام است که ملت ما را منسجم کرده است و الآن دارد انعکاس حقیقی به سایر جاها هم‏‎ ‎‏می اندازد.‏

‏     و ما امیدواریم که ان شاءالله ، این پرتو اسلامی در همۀ کشورهای اسلامی، بلکه همۀ‏‎ ‎‏کشورهای مستضعفین، خودنمایی کند و همه ان شاءالله ، تربیت بشوند همان طوری که‏‎ ‎‏آمال اسلام و پیغمبر اسلام بوده است. پیغمبر اسلام برای اینکه مردم تربیت نمی شدند‏‎ ‎‏غصه می خورد به طوری که خدای تبارک و تعالی او را تسلیت می داد؛ در مشقّت بود،‏‎ ‎‏خدای تبارک و تعالی به او خطاب می کند که ما قرآن را نفرستادیم که تو در مشقّت‏‎ ‎‏باشی.‏‎[1]‎‏ و برای ملتها از پدر برای اولادش، از پدر مهربان برای اولادش، بر ملتهای عالم‏‎ ‎‏او بیشتر غصه می خورد و کافرها را وقتی که می دید که اینها به مجرای طبیعی انسانی‏‎ ‎‏نمی آمدند، برای آنها متأسف بود و هر انسانی باید اینطور باشد که متأسف باشد برای‏

‏آنهایی که نمی آیند به خط اسلام و خط انسانیت.‏

جلوۀ رحمت الهی بودن انبیا

‏     ‏‏بعضی از علمای بزرگ، از قراری که شنیدم فرموده اند که من برای اشخاص منحرف‏‎ ‎‏بیشتر دعا می کنم؛ برای اینکه، آنها بیشتر احتیاج به دعا دارند. دلهای انسانها، انسانهای‏‎ ‎‏متعهد، دلهایی است که رئوف و مهربان بر همۀ بشر است. و همان جنگهایی که پیغمبر‏‎ ‎‏اکرم می کردند یا تحمیلی بوده و یا گاهی وقتها هم اتفاق می افتاده که ابتدایی بوده است،‏‎ ‎‏همانها هم آثار رحمت الهی بوده است؛ برای اینکه دنبال تهذیب یک ملتها، آنهایی که‏‎ ‎‏تهذیب بردارند باید تهذیب بشوند، آنهایی که مانع از تهذیب ملتها هستند باید از سر راه‏‎ ‎‏برداشته بشوند. این یک رحمتی است، صورتش را انسان خیال می کند که کشتار است،‏‎ ‎‏لکن واقعش بیرون کردن یک موانعی از سر راه انسانیت است. و در ایران هم این مسئله‏‎ ‎‏که می بینید که در همه جا برای ما هی طرح می شود که اینها آدم می کشند، آنها خیال‏‎ ‎‏می کنند که ایران آدم می کشد، ایران تا امروز یک دانه آدم را نکشته است، ایران یک‏‎ ‎‏سباعی را که حمله کردند بر همه چیز اسلام، ملت، انسانیت، آنها را اگر بتواند تهذیب‏‎ ‎‏می کند و اگر بتواند با حبس آنها را نگه می دارد تا تهذیب بشوند، اگر نتواند تصفیه‏‎ ‎‏می کند. این همان کاری است که همۀ انبیا از اول خلقت تا حالا کرده اند و آن اشخاصی را‏‎ ‎‏که دیگر قابل اصلاح نبوده اند، آن اشخاص را یا غرق کرده اند و یا از بین برده اند.‏

‏     در هر صورت تمام انبیا از صدر عالم تاکنون، تمام انبیا یک جلوۀ رحمتی بوده است‏‎ ‎‏از خدای تبارک و تعالی و چنانچه موجودیت همۀ ما جلوۀ رحمت حق تعالی است.‏‎ ‎‏همین طور هدایت خدای تبارک و تعالی به واسطۀ انبیا، یک رحمت بزرگی است بر همه.‏‎ ‎‏رحمة للعالمین است پیغمبر، و همۀ انبیا رحمت بوده اند و این برای این است که این بشر‏‎ ‎‏متوجه نیست، جاهل است، نمی داند چه خبر است آن طرف، نمی داند که راه انسانیت را‏‎ ‎‏اگر طی نکند چه خواهد گذشت بر او. از این جهت، آنهایی که راه را می دانند، می دانند‏‎ ‎‏که این بشر به چه ضلالتی می افتد و به چه زحمتهایی دچار می شود از اعمال خودش، از‏

‏افکار فاسد خودش. همه چیز هم از خود آدم است؛ هیچ چیزی تهیه نشده است برای ما‏‎ ‎‏که از سابق تهیه کرده باشند که ما را بخواهند عذاب بدهند، همۀ آنها چیزهایی است که ما‏‎ ‎‏خودمان تهیه می کنیم. هر عملی که ما در اینجا انجام می دهیم یک صورت برزخی دارد و‏‎ ‎‏یک صورت ملکوتی دارد و ما به او می رسیم؛ عمل خوب همین طور است و عمل بد هم‏‎ ‎‏همین طور است. بنابراین، آنهایی که، انبیا و اولیایی که راهها را می دانستند، عواقب را‏‎ ‎‏می دانستند، برای بشر غصه می خوردند و جانفشانی می کردند که مردم را نجات بدهند.‏

فعالیت برای نجات بشر از ظلمتها

‏     ‏‏یک جانفشانی است و فعالیتی است که می خواهد خودش برسد به نوایی، مردم را‏‎ ‎‏وادار می کند به شیطنت، جوانها را وادار می کند به اینکه خودشان را به کشتن بدهند تا بعد‏‎ ‎‏بیاید او زمام امور را به دست بگیرد؛ این یک طور است. یک طور هم این هست که همه‏‎ ‎‏چیزش را فدای بشر می کند برای تهذیب بشر؛ انبیا اینطورند. انبیا یک روزشان برای‏‎ ‎‏خودشان صرف نشده است، یک ساعتشان توجه به خودشان نبوده، همه توجه به این‏‎ ‎‏بوده است که این مریضها را، اینهایی که دارند خودشان را به چاه می اندازند، اینهایی که‏‎ ‎‏دارند خودشان را به عاقبتهای بسیار بد می اندازند، اینها را نجات بدهند. ما هم باید‏‎ ‎‏آنقدری که در توانمان است ـ البته ما کوچکتریم از اینکه بگوییم که انبیا این می کردند ما‏‎ ‎‏می خواهیم بکنیم ـ آنقدری که در توانمان هست برای نجات ملتها، برای نجات ملت‏‎ ‎‏خودمان و برای نجات ملتهای دیگر از این ظلمتهایی که برایشان پیش آمده است، از این‏‎ ‎‏گرفتاریهایی که برایشان پیش آمده است، ما باید فعالیت بکنیم و این اشخاصی که در‏‎ ‎‏خلاف واقع شدند و خودشان ملتفت نیستند، خصوصاً، این جوانهای تازه رس، این‏‎ ‎‏جوانها، این دخترها، این پسرها که این بی انصافها، اینها را به خط اعوجاجی کشاندند،‏‎ ‎‏انحرافی کشاندند اینها را، ما جدّیت باید بکنیم به اینکه ان شاءالله ، تربیت بشوند اینها. هر‏‎ ‎‏کس صحبت می کند صحبت بکند که اینها را به راه راست برگرداند، تربیت کند. آنهایی‏‎ ‎‏که در حبس هستند تربیت بشوند ان شاءالله و آن راهی که انبیا داشتند همین بود که تربیت‏

‏و تهذیب. انبیا برای انسان آمدند، برای انسان سازی آمدند، هیچ کار دیگری نداشتند؛‏‎ ‎‏آمدند این انسانها را که در صورت انسانند و دارند برخلاف راه می روند، اینها را به راه‏‎ ‎‏راست، به راه مستقیم هدایت کنند.‏

‏     و من امیدوارم که این عید مبارک باشد بر تمام اسلامیان، بر تمام مستضعفان و بر ملت‏‎ ‎‏شریف ایران ما که بحمدالله ملت خوبی است و دولت و همه چیزی که الآن ما داریم،‏‎ ‎‏مجلسمان، دولتمان، قوۀ قضاییمان، بحمدالله الآن همه خوبند و ما می خواهیم خوبتر‏‎ ‎‏باشند و همه شما می خواهید خوبتر باشند. و امیدوارم که همۀ اینها با این انسجامی که الآن‏‎ ‎‏هست و نعمتی که خدای تبارک و تعالی به همۀ ما عنایت کرده است که من گمان ندارم از‏‎ ‎‏اولی که حکومت تشکیل شده در دنیا تا حالا، یک همچو مجلسی اینطوری، همچو‏‎ ‎‏مجلس خودمانی، مجلس صفا بین اشخاصی که هر کدام در یک مرکزی برای خودشان ـ‏‎ ‎‏مثلاً ـ چه هستند، الآن همه با هم هستیم، همه با هم صحبت می کنیم، همه با هم مشکلات‏‎ ‎‏را می گوییم و توجه می کنیم به مشکلات و من گمان نکنم که همچو چیزی تا حالا بوده و‏‎ ‎‏این یک نعمتی است که خدای تبارک و تعالی به ما عنایت کرده است و ما امیدواریم که‏‎ ‎‏قدر این نعمت را بدانیم. و شکر این نعمت به این است که برای خدا و برای اسلام کار‏‎ ‎‏بکنیم و همۀ جهدمان این باشد که این ملت را و خصوصاً، این مستضعفین و این‏‎ ‎‏مستمندان را ان شاءالله ، ما از آن مشکلاتی که دارند، محرومیتهایی که در طول تاریخ اینها‏‎ ‎‏کشیده اند، ما بتوانیم و شماها بتوانید ان شاءالله ، آنها را از این محرومیتها نجات بدهید و‏‎ ‎‏همۀ آنها را ان شاءالله به رفاه در دنیا و آخرت ان شاءالله برسانید. ‏

‏والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته‏

‎ ‎

  • ـ سوره طه، آیه 2.