پرتال امام خمینی(س): ماه مبارک رمضان، ماه تولد قرآن، ماه انس با قرآن، ماه بهار قرآن، و ماه شناخت و بهره برداری فکری و عملی از قرآن است. بمناسبت فرارسیدن این ماه پربرکت پرتال امام خمینی (س) در سی قسمت مجموعه ای منتخب از مواضع و بهره مندی های بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران را در فرازهایی مجزا با عنوان " منزلت قرآن، سرچشمه نور" منتشر می کند که قسمت شانزدهم آن از نظر می گذرد:

 * کتاب خدا کتاب معرفت و اخلاق و دعوت به سعادت و کمال‏‎ ‎‏است؛ کتاب تفسیر نیز باید کتاب عرفانی اخلاقی و مبیّن جهات عرفانی و‏‎ ‎‏اخلاقی و دیگر جهات دعوت به سعادت آن باشد. مفسِّری که از این جهت‏‎ ‎‏غفلت کرده یا صرف نظر نموده یا اهمّیّت به آن نداده، از مقصود قرآن و منظور‏‎ ‎‏اصلی انزال کتب و ارسال رسل غفلت ورزیده. و این یک خطائی است که‏‎ ‎‏قرنها است این ملت را از استفاده از قرآن شریف محروم نموده و راه هدایت را‏‎ ‎‏به روی مردم مسدود کرده. ما باید مقصود از تنزیل این کتاب را قطع نظر از‏‎ ‎‏جهات عقلی برهانی، که خود به ما مقصد را می فهماند، از خود کتاب خدا‏‎ ‎‏اخذ کنیم. مصنّف کتاب مقصد خود را بهتر می داند. اکنون به فرموده های‏‎ ‎‏این مصنّف راجع به شئون قرآن نظر کنیم، می بینیم خود می فرماید: ‏‏ذلِکَ‏‎ ‎‏الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدیً لِلمُتَّقین.‏«هیچ شکّی در این کتاب نیست و آن هدایت برای پرهیزکاران است.» (بقره / ۲) این کتاب را کتاب هدایت خوانده.‏‎ ‎‏می بینیم در یک سورۀ کوچک چندین مرتبه می فرماید: ‏‏وَلَقَدْ یَسَّرْنا القُرآنَ لِلذّکْرِ‏‎ ‎‏فَهَلْ مِنْ مُدَّکِر.‏‎ « ما قرآن را برای متذکر شدن آسان ساختیم؛ آیا متذکر شونده ای هست؟» (قمر / ۱۷) ‎‏ ‏‏می بینیم می فرماید: ‏‏وَاَنْزَلْنا اِلَیْکَ الذِّکْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنّاسِ ما نُزِّلَ‏‎ ‎‏اِلَیْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُون.‏ « ما قرآن را (یکباره) به سوی تو نازل کردیم تا آنچه را که (تدریجاً) بر مردم فرستاده شده است برای آنها بیان کنی شاید آنان بیندیشند.» (نحل/۴۴) ‏‏می فرماید:‏‏ کِتابٌ اَنْزَلناهُ اِلیْک مُبارَکٌ لِیَدَّبَّرُوا آیاتِهِ‏‎ وَ لِیَتَذَکَّرَ اُولوا الاَْلْبٰاب.‏‎ «کتاب مبارکی که به سوی تو نازل کردیم تا در آیات آن تدبّر کنند و صاحبان خرد متذکر شوند.» (ص / ۲۹)‎‏ الی غیر ذلک از آیات شریفه که ذکرش به طول‏‎ ‎‏انجامد.‏

* مقصود ما از این بیان نه انتقاد در اطراف تفاسیر است، چه که‏‎ ‎‏هر یک از مفسِّرین زحمتهای فراوان کشیده و رنجهای بی پایان برده تا کتابی‏‎ ‎‏شریف فراهم آورده فَلِلّهِ دَرُّهُمْ وَ عَلَی اللّه اَجْرُهُم، بلکه مقصود ما آن است که‏‎ ‎‏راه استفاده از این کتاب شریف را، که تنها کتاب سلوک الی اللّه و یکتا کتاب‏‎ ‎‏تهذیب نفوس و آداب و سنن الهیّه است و بزرگتر وسیلۀ رابطه بین خالق و خلق‏‎ ‎‏و عروة الوثقی و حبل المتین تمسّک به عزّ ربوبیّت است، باید به روی مردم‏‎ ‎‏مفتوح نمود. علماء و مفسِّرینْ تفاسیر فارسی و عربی بنویسند و مقصود آنها‏‎ ‎‏بیان تعالیم و دستورات عرفانی و اخلاقی و بیان کیفیّت ربط مخلوق به خالق و‏‎ ‎‏بیان هجرت از دار الغرور به دار السّرور و الخلود باشد، به طوری که در این‏‎ ‎‏کتاب شریف به ودیعت گذاشته شده. صاحب این کتاب سکّاکی و شیخ‏‎ ‎‏نیست که مقصدش جهات بلاغت و فصاحت باشد؛ سیبویه و خلیل نیست تا‏‎ ‎‏منظورش جهات نحو و صرف باشد؛ مسعودی و ابن خلّکان نیست تا در‏‎ ‎‏اطراف تاریخ عالم بحث کند؛ این کتاب چون عصای موسی و ید بیضای آن‏‎ ‎‏سرور، یا دمِ عیسی که احیاء اموات می کرد نیست که فقط برای اعجاز و‏‎ ‎‏دلالت بر صدق نبیّ اکرم آمده باشد؛ بلکه این صحیفۀ الهیّه کتاب احیاء قلوب‏‎ ‎‏به حیوة ابدی علم و معارف الهیّه است؛ این کتاب خدا است و به شئون الهیّه‏‎ ‎‏جلّ و علا دعوت می کند. مفسِّر باید شئون الهیّه را به مردم تعلیم کند، و مردم‏‎ ‎‏باید برای تعلّم شئون الهیّه به آن رجوع کنند تا استفادت از آن حاصل شود ـ‏‎ ‎‏وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ وَ لا یَزیدُ الظّالِمینَ اِلاّ خَسٰاراً.‏ «ما از قرآن آنچه را که برای مؤمنان شفا و رحمت است نازل می کنیم و آن ستمکاران را جز زیان نمی افزاید.» (اسراء / ۸۲)‎‏ چه خسارتی بالاتر از این که سی ـ چهل سال کتاب الهی را قرائت کنیم و به‏‎ ‎ ‏تفاسیر رجوع کنیم و از مقاصد آن باز مانیم. ‏‏رَبَّنا ظَلَمْنا اَنْفُسَنا وَ اِنْ لَمْ تَغْفِرْلَنا‏‎ ‎‏وَ تَرْحَمْنا لَنَکونَنَّ مِنَ الْخاسِرین.‏‎ «پروردگارا ما بر خود ستم کردیم و اگر ما را نیامرزی و بر ما رحم ننمایی محققاً از زیانکاران خواهیم بود.» (اعراف / ۲۳) .‏‏ (آداب الصلاه/ ص۱۹۵ و۱۹۴)

. انتهای پیام /*