پرتال امام خمینی(س): ماه مبارک رمضان، ماه تولد قرآن، ماه انس با قرآن، ماه بهار قرآن، و ماه شناخت و بهره برداری فکری و عملی از قرآن است. بمناسبت فرارسیدن این ماه پربرکت پرتال امام خمینی (س) در سی قسمت مجموعه ای منتخب از مواضع و بهره مندی های بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران را در فرازهایی مجزا با عنوان " منزلت قرآن، سرچشمه نور" منتشر می کند که قسمت نهم آن از نظر می گذرد:
* باید دانست که در این کتاب جامع الهی به طوری این معارف، از معرفة الذّات تا معرفة الافعال، مذکور است که هر طبقه به قدر استعداد خود از آن ادراک می کنند؛ چنانچه آیات شریفۀ توحید، و خصوصاً توحید افعال، را علماء ظاهر و محدّثین و فقها رضوان اللّه علیهم طوری بیان و تفسیر می کنند که بکلّی مخالف و مباین است با آنچه اهل معرفت و علماء باطن تفسیر می کنند؛ و نویسنده هر دو را در محل خود درست می داند، زیرا که قرآن شفای دردهای درونی است و هر مریض را به طوری علاج می کند. چنانچه کریمۀ هُوَ الاَوّلُ وَالآخِرُ وَالظّاهِرُ وَ الباطِنَ. و کریمۀ اللّه نورُ السَّمٰواتِ وَالاَْرْض. «خداوند نور آسمانها و زمین است.» (نور / ۳۵) و کریمۀ هُوَ الَّذی فِی السَّماءِ اِلهٌ وَفیِ اْلاَرْضِ اِلٰهٌ. «اوست کسی که در آسمان خداست و در زمین خداست.» (زخرف / ۸۴) و کریمۀ هُوَ مَعَکُمْ. «او با شماست ...» (حدید/۴) و کریمۀ اَیَنما تُوَلُّوا فَثمَّ وَجْهُ اللّه. «به هر سو رو کنید، آنجا روی خداست.» (بقره/۱۱۵) الی غیر ذلک در توحید ذات، و آیات کریمۀ آخر سورۀ «حشر» و غیر آنها در توحید صفات، و کریمۀ وَ مٰا رَمَیْتَ اِذْرَمَیْتَ وَ لکِنَ اللّه مٰی. «هنگامی که تیر انداختی تو نینداختی بلکه خدا انداخت.» (انفال/۱۷) و کریمۀ اَلْحَمْدُ للّه رَبِّ الْعٰالَمین. و کریمۀ یُسَبحُ للّه مٰا فی السَّمٰواتِ و ما فِی اْلاَرْض. «آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است او را تسبیح می کنند.» (جمعه /۱، تغابن/۱) در توحید افعال، که بعضی به وجه دقیق و بعضی به وجه ادقّ عرفانی دلالت دارد، برای هر یک از طبقات علماء ظاهر و باطن طوری شفای امراض است. و در عین حال که بعضی آیات شریفه، مثل آیات اوّل «حدید» و سورۀ مبارکه «توحید»، به حسب حدیث شریف کافی (اصول کافی، ج ۱، ص ۱۲۳، «کتاب التوحید»، «باب النسبة»، حدیث ۳). برای متعمّقان از آخرالزّمان وارد شده، اهل ظاهر را نیز از آن بهرۀ کافی است. و این از معجزات این کتاب شریف و از جامعیت آن است.
و دیگر از مقاصد و مطالب آن، دعوت به تهذیب نفوس و تطهیر بواطن از ارجاس طبیعت و تحصیل سعادت، و بالجمله، کیفیّت سیر و سلوک الی اللّه [است]. و این مطلب شریف به دو شعبۀ مهمّه منقسم است: یکی تقوا به جمیع مراتب آن، که مندرج در آن است تقوی از غیر حق و اعراض مطلق از ماسوی اللّه . و دیگر، ایمان به تمام مراتب و شئون، که در آن مندرج است اقبال به حق و رجوع و انابه به آن ذات مقدّس. و این از مقاصد مهمّۀ این کتاب شریف است که اکثر مطالب آن بلا واسطه یا مع الواسطه به این مقصد رجوع کند.
و دیگر از مطالب این صحیفۀ الهیّه، قصص انبیاء و اولیاء و حکماء است، و کیفیّت تربیت حق آنها را، و تربیت آنها خلق را؛ که در این قصص فوائد بی شمار و تعلیمات بسیار است. و در آن قصص به قدری معارف الهیّه و تعلیمات و تربیتهای ربوبیّه مذکور و مرموز است که عقل را متحیّر کند. سبحان اللّه و له الحمد و المنة. در همین قصّه خلق آدم علیه السلام و امر به سجود ملائکه و تعلیمات اسماء و قضایای ابلیس و آدم(ع) که در کتاب خدا مکرر ذکر شده، به قدری تعلیم و تربیت و معارف و معالم است برای کسی که لَهُ قَلْبٌ اَوْ اَلْقیَ السَّمْعَ وَ هُوَ شَهید که انسان را حیران کند. و اینکه قصص قرآنیّه، مثل قصۀ آدم و موسی و ابراهیم و دیگر انبیاء علیهم السلام، مکرر ذکر شده، برای همین نکته است که این کتاب، کتاب قصه و تاریخ نیست، بلکه کتاب سیر و سلوک الی اللّه و کتاب توحید و معارف و مواعظ و حِکَم است. و در این امور، مطلوبْ تکرار است تا در نفوس قاسیه تأثیری کند و قلوب از آن موعظت گیرد. و به عبارت دیگر، کسی که بخواهد تربیت و تعلیم و انذار و تبشیر کند، باید مقصد خود را با عبارات مختلفه و بیانات متشتّته ـ گاهی در ضمن قصه و حکایت و گاهی در ضمن تاریخ و نقل و گاهی به صراحت لهجه و گاهی به کنایت و امثال و رموز ـ تزریق کند تا نفوس مختلفه و قلوب متشتّته هر یک بتوانند از آن استفادت کنند. (آداب الصلاه/ ص۱۸۶ و ۱۸۵)
.
انتهای پیام /*