هجرت به پاریس

‏‏با این وضع امام تصمیم نهائی خود را می‌گیرد: مهاجرت از عراق! به کجا؟ سوریه؟ ‏‎ ‎‏لبنان؟ کشورهای اسلا‌می؟ کدام یک؟‏

‏‏فعلا‌ً باید از عراق خارج شد. قبل از اجرای تصمیم امام حجت‌الاسلام محتشمی را ‏‎ ‎‏به سوریه و لبنان می‌فرستد، تا اوضاع لبنان و سوریه را بررسی کرده و با یاسر‌عرفات ‏‎ ‎
‏‎

‎‏دیداری داشته باشد. ماموریت‌ آقای محتشمی به پایان نرسیده، امام تصمیم می‌گیرند به ‏‎ ‎‏کویت سفر کنند و دو ـ سه روزی در آنجا اقامت کرده و عازم مقصد بعدی شوند.‏

‏‏از این رو دعوت‌نامه‌ای توسط دوستانشان در کویت به نام‌های سید روح‌الله و سید ‏‎ ‎‏احمد مصطفوی صادر می‌گردد و فرزندان آیت‌الله مهری سید احمد و سید محمدرضا ‏‎ ‎‏دعوتنامه‌ها را به نجف برده، وسایل حرکت امام را فراهم می‌سازند.‏

‏‏سید احمد عصر روز یکشنبه 9 مهرماه تعدادی از شاگردان و یاران امام را که در ‏‎ ‎‏هسته مرکزی روحانیت مبارز خارج از کشور متشکل بودند گرد آورده و پیام امام را ‏‎ ‎‏خطاب به آنان چنین می‌خواند:‏

‏‏حضرت امام به همه شما سلام رساندند و فرمودند:‏

‏‏«من در این مدت که در عراق و در نجف اشرف بوده‌ام با همراهی شما ‏‎ ‎‏کارهای زیادی انجام داده‌ام و شما نیز با من همکاری کرده‌اید. من تاکنون چیزی ‏‎ ‎‏از شما مخفی نکرده‌ام و لذا این تصمیم اخیر را هم از شما پنهان نمی‌کنم ولی ‏‎ ‎‏راضی نیستم خبر این موضوع را حتی به نزدیکترین افراد خود بدهید، حتی به ‏‎ ‎‏همسر و فرزندانتان بگوئید. موضوع این است که من از نجف می‌روم. تصمیم ‏‎ ‎‏گرفته‌ام به کویت بروم و از آنجا به یک کشور اسلامی دیگر سفر خواهم کرد. ‏‎ ‎‏ترتیب حرکت و مسافرت را هم خودتان بدهید.»‏

‏‏صبح روز دوشنبه 10 مهرماه 1357 آقای سید احمد مهری دعوتنامه‌های ذکر شده را ‏‎ ‎‏از اداره گذرنامه کویت می‌گیرد. در شناسنامه‌های امام و سید احمد کلمه «خمینی» قید ‏‎ ‎‏نشده بود.‏

‏‏برخلاف نجف که خبر هجرت امام در نهایت مخفی‌کاری صورت می‌گیرد و سفر ‏‎ ‎‏ایشان طراحی می‌شود؛ در کویت حجت‌الاسلام شیخ محمد منتظری با بسیج دوستان، ‏‎ ‎‏تدارک استقبال از امام را می‌بیند؛ و حتی با عده زیادی از دوستان و علا‌قمندان و ‏‎ ‎‏مشتاقان امام به فرودگاه می‌روند تا استقبالی باشکوه از امام به عمل آید. به نظر من ‏‎ ‎‏همین عمل، مقامات کویتی را متوجه می‌کند که مسافران نجف، امام و همراهان ایشان ‏‎ ‎‏هستند و با تماسی که با مقامات وزارت کشور و سران حکومت می‌گیرند و نیز ارتباطی ‏‎ ‎

‎

‏

‏‏ ‏

‏‏که بین آنان و مقامات دولت ایران برقرار بوده، نظر مخالف دولت ایران را مبنی بر ورود ‏‎ ‎‏امام به کویت دریافت می‌کنند و لذا مانع ورود ایشان‏‎ ‎‏می شوند.‏

‏‎

‎