مرا ببخش
دوست من
پر و بالی سفید و صورتی، خوشرنگ و رویایی، پاهایی نازک و
کشیده، گردنی بلند و خمیده، منقاری منحنی، سرخ و سیاه،
ترکیبی خیال انگیز، به شعری میماند که با رسم نستعلیق نگاشته
شده. چه آرام و چه موزون حرکت میکند. چقدر وقار دارد.
چه شکوهمند پرواز میکند...
امیر محمد لاجورد
ابتدا با دیدن من و به اقتضای سرشتاش، پاهای بلند خود را
به سرعت یکی بعد از دیگری برمیداشت و از من دور میشد.
دلم میشکست. خیلی دوست داشتم که با من دوست باشد.
خیلی دوست داشتم بداند که چقدر دوستش دارم....
رنگ پرچم و لباس باشگاه سیاه و آبی است. سیاه به نشانه شب و
آبی به نشانهی آسمان در باشگاه به کار میرود.
مجلات دوست کودکانمجله کودک 355صفحه 10