مجله کودک 308 صفحه 35

آقام دیر کرده. بگو زودتر بیاید ببینم چه خاکی بر سرمان بریزیم. آبجی زهرا از من کوچک­تر بود، عروسکش را می­انداخت یک گوشه و با اوقات تلخی راه می افتاد طرف خیاطخانه سامیه خانم، که یک کوچه بالاتر بود. اما بیشتر وقت­ها هنوز نرفته، با خودِ آقام بر می گشت. دلواپسی­های ننه جان همیشه بی­خود بود. یک بار هم نشده بود که بدگمانی­هایش درست از آب دربیاید، و من هنوز در تعجبم که چرا درست وقتی که اصلا دلواپس نبود و فکر بد نمی­کرد، آن اتفاق بد افتاد ! مادرم را زیاد دوست نداشت اما برای او دلواپس می­شد و خیالبافی می­کرد. بیچاره آقام بود که باید به فکر و خیال های بد او دل می داد و حرف هایش را می شنید: - ننه جان، محمود، این روزها زنت حال خوشی ندارد. از من گفتن! رنگ و رویش پریده. گمانم چیزیش باشد. نکند زبانم لال، غده­ای چیزی توی دلش باشد! دیروز توی حمام دیدم یک طرف شکمش ورم کرده. وای ننه جان، اگر این بچه­ها بی مادر بشوند، من پیرزن چه کنم، تو چه کنی... یا می گفت: - اعصابش خراب است ننه. بی خودی جیغ می­زند و به پر و پای بچه­ها می­پیچید. نکند یک وقت مثل زن آقا قاسم دیوانه شود ! اگر صلاح می­دانی ننه جان، بگو دیگر نرود خیاطخانه. گمانم سوزن زدن خسته­اش کرده. مگر سامیه خانم چقدر بهش دستمزد می دهد؟ یک لقمه کم و بیش، شکم بچه­ها سیر می شود. بعضی وقت­ها هم گیر می­داد به حال روز علیرضا و زهرا: - آخرش این بچه با دوچرخه بلایی سر خودش می­آورد. کوچه­ها باریک است. تند هم که می رود. شاید ترمز دوچرخه­اش نگرفت. بیفتد زمین و سر و کله­اش بشکند، چه خاکی به سرمان بریزیم؟ - این زهرا خیلی لاغر مردنی است. بچه­م خوب قد نکشیده. بچه­های هم سن و سالش را ببین، سه برابر او قد و هیکل دارند. زبانم لال، بچه کوتوله از آب درنیاید ! ببرش دکترف ننه جان... آغاز رمان «کاش یکی قصه­اش را می­گفت» به این صورت بود که خواندید، این قصه­ی بلند در 88 صفحه و به بهای 1000 تومان توسط انتشارات ارغوانی چاپ و منتشر شده است. کوسه­ها، شکارچیان مهاجمی در اقیانوسها هستند که مانندی ندارند. تصویر کوسه­ی ببری را می­بینید این کوسه هنگامی که هنوز کوچک است و اندازه­ای بین 10 تا 15 سانتی متر بیشتر ندارد، نیز خطرناک است.