انسان اگر به همین حد طبیعت بود و بیشتر از این چیزی نبود، دیگر احتیاج به اینکه یک چیزی از عالَم غیب برای انسان فرستاده بشود تا انسان را تربیت بکند، تربیت آن ورق را بکند [نداشت]؛ ... لکن چون انسانْ مجرد از این عالم طبیعتْ یک حقیقتی است... به وحی الهی ... اشخاصی که کمال پیدا کرده اند ...به او وحی می شود و برای تربیت این ورقِ دومِ انسان بَعْث می شوند اینها؛ می آیند در بین مردم و مردم را تربیت می خواهند بکنند.( صحیفه امام؛ ج 4، ص188 )