11
اجتناب از غیبت
امام علی علیه السلام:
«العاقِلُ مَن صانَ لِسانَهُ عنِ الغِیَبةِ».
خردمند کسی است که زبانش را از غیبت نگه دارد.
***
از مسائلی که تمام دوستان و نزدیکان امام بر آن متفق هستند، این است که ایشان هیچ گاه غیبت نمی کردند. از همان ایام جوانی در مجلسی که می نشستند به هیچ وجه اجازه نمی دادند کسی غیبت کند و اگر کسی صحبت می کرد و قصد غیبت کردن را داشت، امام فوراً مطلب را بر می گرداندند و رشتۀ سخن را تغییر می دادند. نقل می کنند که طلاّب ساعاتی از شب و روز در بیرونی منزل امام مباحثۀ علمی می کردند و گاهی در آن مکان از بعضی روحانیون انتقاد می شد و ناراحت بودند که چرا امام قدمی برای مرجعیت بر نمی دارد و کناره گیری می کند. یک روز مرحوم حاج آقا مصطفی خمینی پیام آورد که آقا فرمودند: «شنیده ام در این جا برخی غیبت و به علما اهانت می کنند، بنده راضی نیستم کسی در این خانه غیبت و یا به کسی اهانت کند».