برخلاف تصور اولیه ساواک نه تنها فشارها و حبس ها باعث فراموشی نام امام نشد بلکه بعد از تبعید آن حضرت با همۀ مخاطرات، مردم عشقشان را به مرجع و مقتدایشان به هر وسیله‌ای ابراز می‌دارند و به خصوص از زمانی که یادگار امام تلاش خود را برای فعال نمودن منزل امام در قم افزایش داد. منزل امام در قم کانون ارتباط مبارزین و مرکز تجمع عاشقان خمینی بود. دیوارهای گلی و اتاقهای ساده و فضای مردمی این منزل یادآور مناجاتها و فریادگری های حضرت روح‌الله و یادآور 14 سال تلاش خستگی‌ناپذیر «احمد» در پیگیری اهداف قیام، پس از تبعید رهبری آن است. این منزل در زمرۀ مواریث انقلاب اسلامی و پیشگامان حماسه 15 خرداد است. منزلی است که تداعی‌کنندۀ کار بزرگ خمینی در تحققِ عینیتِ دین و سیاست و وحدت بخشیدن به مرجعیت و رهبری است؛ و این همان نیاز و آرمانی است که شیعه برای تحققش قرنها مجاهده کرد، و چه بسیار سنجیده اقدام کرد آن یادگار هوشیار امام خمینی که پس از ارتحال حضرت آیة‌الله العظمی اراکی این مکان مطهر را در اختیار رهبری بزرگوار انقلاب اسلامی نهاد تا عینیت و وحدت مذکور همچنان استمرار یابد. او با این اقدامش عملاً بر این حقیقت گواهی داد که در قاموس فرهنگ امام خمینی، اعتقاد به تعمیمِ ولایت فقیه در تمامی شئونی که خدای متعال برای امام جامعه اسلامی قرار داده است سرفصل ایده‌ها و آرمانهای امام خمینی است.
در سالهای پس از تبعید حضرت امام، به گواهی صدها سندی که از پرونده‌های ساواک به دست آمده است، رژیم شاه و دستگاههای امنیتی او بیشترین تلاش را بکار گرفتند تا یاد و نشان این کانون قیام و صاحب آن را از دلها بزدایند. اما به شهادت همین اسناد و آنچه که ملت ایران شاهد بودند آن همه توان و امکانی که بسیج شد، در برابر مقوله‌ای به نام «ایمان و عشق و استقامت» تاب مقاومت نیاورد و رنگ باخت. با همه مراقبتها و کنترل تلفنها و گماردن مأمورین امنیتی و جلوگیری از تردد مردم و احضار و بازداشتهای مکرر گردانندگان آن، این بیت شریف به همت معدودی از پیمان بستگان با خمینی کبیر، مرکزیت تجمع پیروان امام و محل ارتباط مبارزین معتقد به امام و مرکز سامان‌دهی و تنظیم امور شهریه امام در حوزه‌های علمیه بود و این نقش برجسته در تاریخ نهضت امام بیش از همه مدیون مجاهده و تدبیر و شجاعت و فراست «احمد» یادگار عزیز خمینی است که در برابر هر ترفندی که ساواک به کار می‌بست تا قفل تعطیلی بر این مکان شریف زند، او از قبل کلیدهای گشایش را آماده داشت و چنان عمل می‌کرد که ذهن کارگزاران امنیتی دوایر و ادارات تو در توی ساواک در تحلیل وقایع این منزل را درمانده ساخته بود. گزارش ذیل – که در سال 1346 یعنی اوج خفقان پلیسی و حکومت فاشیستی ساواک می‌باشد – نمونه‌ای از نگرانی های ساواک نسبت به فعالیتهای این مکان است:
«منبع – 212
تاریخ وقوع – 17/6/46
تاریخ گزارش: 19/6/46 – خیلی محرمانه
نظریه رهبر عملیات – در ایام سوگواری اغلب در منزل خمینی مجلس روضه‌خوانی وسیله برادرش پسندیده و یا شیخ علی اکبر اسلامی برگزار و عدۀ زیادی از مردم در آن شرکت می‌نمایند و با توجه به اینکه وعاظ ضمن سخنرانی در خاتمه منابر خود به بانی مجلس یعنی خمینی دعا نموده و از وی تجلیل فراوان به عمل می‌آورند و این امر باعث کسب وجهه و محبوبیت بیشتر خمینی می‌گردد لذا بهتر است در صورت امکان ترتیبی داده شود که برای برگزاری این گونه مجالس در منزل خمینی به نحو غیر مستقیم محدودیتهائی فراهم نمود.»
حضرت حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی در دفتر خاطراتش چنین نوشته است:
«امروز روز هیجدهم اسفند مطابق با اوّل محرم‌الحرام1390 است. امروز بنا بود اینجا روضه‌خوانی شود ولی از طرف سازمان و شهربانی از اینکار جلوگیری به عمل آمد. این کار آنها گرچه به عقیدۀ من بضرر آنها بود ولی واقعاً نفع مخلص در آن خلاصه می‌شد... امید است خدای متعال مرا به راه راست هدایت فرماید و فردی بدرد بخور برای جامعه قرار دهد. تمام این موضوعات تمام شدنی است و تمام ماها هم می‌میریم آنچه بدرد می‌خورد راستی و درستی است و به وظیفه عمل کردن. امید است که بتوانم وظایف خود را به نحو احسن انجام دهم. در سه سال پیش درب منزل را بستند و در سه ماه پیش باز کردند و دوباره مأمور برای اینجا قرار دادند. هر چه پیش آید خوش آید. الخیر فی ما وقع. اگر بخواهم علل باز شدن و بسته شدن اینجا را بنویسم صفحات زیادی را باید سیاه کنم که فعلاً، اوّلاً وقتش نیست و در ثانی حالش نمی‌باشد. این چند کلمه را نوشتم شاید بعدها گذری بیفتد، چشمم به روی خطوط سقوط کند و یادی از دوران جوانی خود کنم.
«احمد خمینی – دوشنبه اوّل محرم الحرام 90 ساعت 9 صبح»
منبع: احمد مهاجر قبیله ایمان؛ص۵۷
.
انتهای پیام /*