یکى از ابعاد گسترده شخصیت حضرت امام این بود که به مناجات و عبادت و ادعیه توجه ویژه داشتند، ما مى دیدیم که ایشان هر روز بعد از تدریس عصر ها به حرم مطهر حضرت معصومه مشرف مى شدند، و من به یاد ندارم که حرم رفتنشان تعطیل شده باشد، و در حوزه هم معروف بودند به اینکه مقید به زیارت هستند، حتى گاهى تا دم در حرم مى آمدند و در را مى بوسیدند و سلامى مى دادند و مى رفتند؛ لذا زمانى که در مدرسه فیضیه براى طلاب درس اخلاق مى فرمودند، خیلى روى دعاها و مضامین دعاها تکیه مى کردند. ایشان به مناجات شعبانیه بسیار تاکید داشتند و روى کلماتى از این دعا تکیه مى کردند (الهى هب لى کمال الانقطاع الیک... خدایا به من ببخش، بریدن از دیگران را و تنها به خودت وابسته ام نما...)
مناجات، یعنى نجوا کردن با خدا؛ مناجات، یعنى سر و سرّ داشتن با مبدا آفرینش و این نقطه اوج آدمى است که باطن وجودش با مرکز هستى متصل شود. حضرت امام به مناجات عشق مى ورزیدند.
منبع: پرتوی از خورشید؛ ص 14.
.
انتهای پیام /*