یکی از محورهایی که در آیات متعددی از قرآن کریم مورد تأکید واقع شده، زنده نگه داشتن یاد و خاطره مردان الهی و شخصیت های فرزانه و برجسته تاریخ، و سرگذشت عبرت آموز آنان است. یکی از شیوه هایی که امامان (ع) برای زنده نگه داشتن نهضت حسینی به کار گرفته اند، برپایی مجالس سوگواری، گریستن و گریاندن برای مصیبت های جانسوز کربلا و یادآوری آن حادثه در زمان های مناسب است. امام خمینی (س) نیز به تاسی از اجداد طاهرین خود مقید به این امر انسان ساز بوده اند. به همین مناسبت خاطره ای کوتاه، تقدیم خوانندگان محترم می گردد:
امام مقید بودند که در روزهای مهم عزاداری و بخصوص روز عاشورا روضه خوانی برگزار کنند و معمولاً همان روضه خوان های سنتی می آمدند خدمت امام می نشستند و روضه می خواندند و امام هم گریه می کردند. آنها اشعار سنتی را می خواندند و توجه داشتند به اینکه برای مراعات حال امام کم مصیبت بخوانند. زیرا آنقدر امام شیفته اهل بیت(ع) بودند که ممکن بود در اثر گریه زیاد دچار ناراحتی شوند. امام در این مواقع با صدای بلند گریه می کردند.
منبع: کتاب برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج3، ص 33 و 34 (خاطره ای از حجت الاسلام و المسلمین انصاری کرمانی)