بعد از آشنایی با استاد معظم ـ حضرت امام ـ نحوۀ تشرف ایشان به حرم فاطمه معصومه ـ سلام اللّه‏ علیها ـ را در نظر دارم. معظم‏له آخرهای شب به حرم مشرف می‏شدند. بنده که فیضیه بودم وقتی از مطالعه خسته می‏شدم، گاهی به حرم مشرف می‏شدم، که خُدام حرم برای بستن درها آماده می‏شدند، استاد را در حرم می‏دیدم. بنده هر شب موفق نبودم؛ ولی هر وقت مشرف می‏شدم، استاد را در حرم مشاهده می‏کردم، [تنها] اختصاص به شبهای تعطیل نداشت.
و در سال 1345 شمسی که ایشان را از ترکیه به عراق تبعید کرده بودند به خدمتشان شرفیاب شدیم.
تشرفش به اعتاب مقدسه همین‏گونه بود و این یک نوع ریاضت و مخالفت با هوای نفس است، چون انسان بعد از مطالعه و خوردن شام بی‏نهایت میل به استراحت و خواب دارد.
ندیدم کسی از علما را به غیر ایشان که اینگونه عمل کند آن هم به طور مداوم یعنی هر شب کار خود را ادامه بدهد. البته هنگام سحر و صبح بسیار بودند افرادی که تشرف به زیارات مقدسه را ادامه می‏دادند. آن کار آسانی است، چون انسان مقداری از شب را در خواب و استراحت به سر برده است.

منبع: صحیفه دل، ج1، ص32

. انتهای پیام /*