چه بسا افراد بیهویت و مغرض و جاهلی که در قم و نجف امام را مورد بدترین
آزارهای روحی، تهمتها، افتراها و توهینها قرار دادند، که نمونه آن را امام در پیام به
حوزهها و روحانیت در مورد آب کشیدن ظرف آب فرزندشان در مدرسۀ فیضیه به این
جرم که فلسفه میگفتند اشاره کردند. ولی امام چه قبل از انقلاب که به مرجعیت اعلا و
مطلق در حوزهها دست یافتند و چه بعد از انقلاب که به اوج عظمت و قدرت
همه جانبه نایل شدند گویی حتی در یک مورد به ذهنشان خطور نکرد که درصدد تلافی
و انتقام برآیند، بلکه برعکس، افراد متعددی از این طایفه را که علاقهمندان امام به
خاطر سوابق سیاه و آزارهایشان به امام حاضر نبودند آنها را زنده ببینند، امام ابتدا به
ساکن سراغ آنها را میگرفتند و به آنها کمک میکردند و اگر مریض بودند کسی را از
طرف خود به عیادتشان میفرستادند و گرفتاریهای شخصی آنان را در حد توان برطرف
میکردند.
منبع: در سایه آفتاب - ص 95
.
انتهای پیام /*