هنگامى که امام در مجلس عمومى بودند، کسى جرأت غیبت کردن یا تهمت زدن
نداشت و روح معنوى در مجلس حاکم بود؛ همچنین در مجالس خصوصى نیز کسى
جرأت نمىکرد، سخن از دیگرى بزند. بارها امام مىفرمودند: من راضى نیستم کسى در
بیرونى منزل من غیبت کند؛ و با تمام نیرو از غیبت کردن افراد جلوگیرى مىکردند.
یکى از شاگردان امام مىگوید: «روزى امام در درس تشریف آوردند و به قدرى
ناراحت بودند که نفس ایشان به شماره افتاده بود، به جاى درس نصیحت تندى نمودند و
رفتند و سه روز نیامدند. چون شنیده بودند که یکى از شاگردان ایشان درباره یکى از
مراجع غیبتى کرده است.
امام از همان ایام جوانى در مجلسى که شرکت مىکردند، به هیچوجه اجازه
نمىدادند کسى غیبت کند؛ و اگر کسى صحبت مىکرد و مىخواست شروع به غیبت
کند، فورى ایشان مطلب را بر مىگرداندند و رشته سخن را تغییر مىدادند.
منبع: ماه تابان، تدوین: حسن کشور دوست، ص87
.
انتهای پیام /*