در نجف اشرف، سطوح مختلف علمی باید حدود و ثغور خودشان را حفظ میکردند. مثلاً یک طلبه نمیتوانست در حد یک فاضل، یک فاضل در حد یک مجتهد و یا یک مجتهد در حد یک مرجع تقلید حشر و نشر داشته باشد. هر کدام از این افراد باید حد خودشان را رعایت میکردند. و از نظر عرف در شأن یک مرجع تقلید نبود که به قصد بازدید به خانۀ یک طلبۀ فقیر برود. رسم بر این بود که همه در برابر مراجع و
مجتهدان سر تعظیم فرود بیاورند و به عنوان یک وظیفه به دیدن آنها بروند.
ولی وقتی امام به نجف اشرف رفتند، به تک تک مدارس حوزۀ علمیه نجف سر میزدند و طلبهها را مورد
تفقد قرار میدادند. به جرأت میتوان گفت در طول تاریخ تشیع مرجع تقلیدی نبود که در زمان مرجعیتش به مدارس حوزۀ علمیه نجف رفته و با طلبههای مبتدی صحبت کرده و وضع زندگی آنها را مورد بررسی قرار داده باشد. اما این امام بودند که تمام اعتبارات را به دور ریختند و یک سنت حسنۀ اسلامی را در نجف اشرف پایهگذاری کردند.
منبع: پابه پای آفتاب، ج2، ص138.
.
انتهای پیام /*