یکى از صفات حضرت امام این بود که از مناظره، جدال و خودنمایى در بحث اجتناب مىکردند. در حالى که این کار بین بعضى طلبهها و فضلا مرسوم است و این صفت را جزو کمالات خود مىدانند که در بحثهاى علمى بر دیگران برترى پیدا کنند و ایشان را مغلوب سازند.
اگرچه باید به این نکته نیز اشاره کرد که چنانچه این بحثها مخلصانه و براى اظهار حق باشد، جاى ایراد نیست، ولى اگر براى تظاهر و خودنمایى و جدال و غلبه بر طرف مقابل باشد، نفس انسان را به سراشیبى سقوط مىکشاند.
حضرت امامخمینى(ره) در مباحثات علمى کاملاً اهل بحث و دقت بودند. مطالب را به طور دقیق بررسى مىکردند و به اشکالات پاسخ مىدادند. اما در جلسههایى که بحث به صورت خودنمایى و جدال مطرح مىشد، سکوت مىکردند. اگر کسى از ایشان سؤالى مىکرد، جواب مىدادند، در غیراینصورت ساکت بودند و گوش مىدادند.
منبع: سلسله موى دوست، خاطرات دوران تدریس امام خمینى(س)، به کوشش مجتبى فراهانى، ص 27
.
انتهای پیام /*