چهارم اردیبهشت ماه سال ۵۷ بود که امام خبرنگار روزنامه لوموند را در محل اقامتشان در نجف پذیرفتند. این گفت و گو بازتاب گسترده ای در سطح رسانه های جهان داشت.
امام خمینی(س) در هر زمان و فرصت مناسب، آن چه را که برای جوامع اسلامی ضروری بود ـ بی هیچ مبالغه و مداهنه و بدون توجّه به این که طرح مطلب، برای چه کسانی خوشایند خواهد بود و به چه قشر و گروهی برخواهد خورد ـ با بیانی ساده و همه فهم تشریح می کردند.
من یک صحبت دارم برای ملت ایران و برای ملت عراق و ارتش عراق هم یک صحبت. برای ملت ایران این صحبت را دارم که گمان نکند ملت ایران که ارتش ایران نمی تواند جلوی اینها را بگیرد. خیر، ارتش ایران و قوای مسلّح ما، پاسدارهای عزیز ما قادر بر این معنا هستند، لکن تا مسأله جدّی نشود، آنها جدّاً عمل نمی کنند. آن روزی که مسأله جدّی شد، تمام اینها به طور جِدّ، امر می کنم که عمل بکنند و عراق را سر جای خودشان بنشانند.
استمرار انقلاب همچون دوران شکل گیری نیازمند روحیه شهادت طلبی، فداکاری و ایثار جمعی است. در حالی که در شهادت طلبی مبنا راحتی دیگران است. در رفاه طلبی اساس، راحتی و رضایت خود است. برای تداوم انقلاب باید دید در بردار شهادت طلبی و رفاه طلبی، میزان پراکندگی مردم ما در کدام بعد است.
17 شهریور هم، که امروز ما اینجا مجتمع هستیم، آن 17 شهریور سال گذشته «مِنْ ایّام الله» آن هم از ایام خدایی بود که یک ملت، زن و مردش، جوان و غیر جوانش، بایستند و خون بدهند برای احقاق حق. این روز خداست. 17 شهریور «مِنْ ایام الله» است، باید متذکر باشید. باید یادآوری کنید این «ایّام الله» را. چنانچه کردید، از یاد نباید برود این «ایّام الله» برای اینکه این ایام اند که آدم سازند.
من نمی دانم چه طور از شما برادرها و خواهرها که عزیزان خودتان را - که عزیزان ما هم بودند - از دست دادید، چه طور تسلیت بگویم؛ و چه طور عذرخواهی کنم. شما می دانید که اسلام آن قدر عزیز است، آن قدر بزرگ است، که پیغمبر اسلام و اهل بیت آن بزرگوار هستی خودشان را، همه چیز خودشان را، در راه اسلام فدا کردند.
گوارا باد شربت شهادت بر شهدای انقلاب اسلامی و خصوص شهدای اخیر ما که با دست جنایتکار منفورترین عناصر پلید به جوار رحمت حق شتافتند و افتخار برای اسلام و ننگ و نفرت برای دشمنان دژخیم ملت شریف آفریدند.
بسیار از این جهت من خرسند می شوم که ببینم برادرها و خواهرها نسبت به طوایف ضعیف خدمتگزاری می کنند؛ و این اسباب این می شود که قدرتشان را چند برابر کند. وقتی که ببینند شماها می روید در آنجا برایشان کار می کنید، آنها هم خودشان تشویق می شوندبه اینکه کارهای زیادتر بکنند ... این تحولی که در جوانهای ما، در خواهرها و برادرهای ما، حاصل شده است که این طور حس تعاون، حس خدمت به ملت، خدمت به اسلام، پیدا شده است، این خیلی امیدوار می کند انسان را به اینکه با این قدرت ایمانی که الآن در ملت ما هست، و ان شاءالله باقی می ماند، همه کارها انجام بگیرد.
شما باید طوری فکر کنید که این شورا برای همیشه محفوظ بماند. رفتار شما باید به صورتی باشد که انتزاع نشود که شما در مقابل مجلس و دولت ایستاده اید... شما روی مواضع اسلام قاطع بایستید، ولی به صورتی نباشد که انتزاع شود شما در همه جا دخالت می کنید. صحبتهای شما باید به صورتی باشد که همه فکر کنند در محدوده قانونی خودتان عمل می کنید، نه یک قدم زیاد و نه یک قدم کم.
ملت ما چون علی بن ابی طالب را فدا کرده است از برای اسلام، فدا کردن امثال این شهدا برای ملت ما یک مسأله مهم نیست، گرچه خود واقعه و خود این افرادی که شهید شده اند در نظر همه ما عزیز و ارجمندند؛ و آقای رجایی و آقای باهنر هر دو شهیدی که با هم در جبهه های نبرد با قدرتهای فاسد همجنگ و همرزم بودند.
قضیه لبنان و ایران و اینها شما می دانید که اینها قضایای مختلفی نیستند. مسلمانها هر جا هستند، باید با هم باشند. آن چیزی که رنج است برای یک طایفه ای، برای طایفه دیگر هم همان مسأله و رنج باشد، مسائلشان جدا نباید باشد. اینکه ما ایرانی هستیم و آنها لبنانی هستند یا جای دیگری هستند، در اسلام مطرح نیست.
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.