متفکر بود و اهل سیاست. سیاستش به روز بود. شجاع بود و بی باک. مقابل حرف زور می ایستاد. می خواست شاه مقابلش باشد یا وزیر، برایش فرقی نداشت. قبای کرباسی می پوشید و روی زیلویی می خوابید. او مدرس بود.
اگر کسی واقعاً در مسیر خدا گام بردارد خدا تمام موهبت هایی که لازم است به او ارزانی می دارد.
امام خمینی در یازدهم دی ماه سال ۶۷ یکی از مهمترین پیام های خود را خطاب به میخائیل گورباچف، رهبر شوروی سابق صادر کرد.
در بخشی از گفت و گوی امام بر بررسی قراردادهایی که میان رژیم شاه و کشورهای دیگر بسته شده، تاکید و پاسخ داده شده است:که قراردادها مورد بررسی قرار خواهند گرفت آنچه که مورد قبول باشد و به مصالح ما باشد قبول می کنیم.
در بیست و هشتم آذر ماه سال ۶۶، امام در وصیت نامه مهمی خطاب به فرزندشان سید احمدآقا خمینی نوشتند: تو با آنکه در هیچ شغلی از شغلهای سران اسلامی ـ ایّدهم الله تعالی ـ وارد نیستی، این سیلی های طاقت فرسا را که می خوری برای آن است که فرزند منی و به حسب فرهنگ غرب و شرق باید من و هر کس به من نزدیک و به ویژه تو که از هر کس نزدیکتری مورد تهمت و آزار و افتراء واقع شود.
تصویری از دستخط امام خمینی در رد تقاضای ده هزار تومان از سهم امام برای کمک به ساختمان مسجد را ببینید.
رژیم بعث عراق از هیچ تلاشی برای سرکوب و آزار و اذیت انقلابیون مسلمان عراقی کوتاهی نمی کرد و روز به روز بر تعداد دستگیرشده ها و شهدا افزوده می شد.
بیست و دوم آبان ماه سال ۴۶ بود که یورش نیروهای ساواک، این بار کتابخانه و کتاب هایش را هم بی نصیب نگذاشت.
نوزدهم آبان ماه مطابق با پنجم رجب ۱۳۸۴ بود که ایشان با حضور بر سر مزار چهل تن از علمایی که توسط آتاتورک (مؤسس کشور ترکیه) به شهادت رسیده بودند حاضر شدند و نسبت به آنان ادای احترام کردند.
امام خمینی در نوزدهم آبان ماه سال ۴۳ فرزند بزرگشان حاج آقا مصطفی را وصی خود قرار دادند.
رژیم شاه به این نتیجه رسیده بود که باید حاج آقا مصطفی را هم تبعید کند تا خیالش از مبارزه راحت شود.
اعضای سازمان جنبش امل در ششم آبان ماه سال ۶۰ به دیدار امام رفتند.
به دنبال شهادت حاج آقا مصطفی خمینی در اول آبان ماه سال ۵۶ و در پاسخ به تسلیت آیت الله ثقفی، امام و همسرشان نامه هایی جداگانه به ایشان نوشتند.
اول آبان ماه سال ۵۶ بود که خبر شهادت حاج آقا مصطفی خمینی دهان به دهان چرخید و دیگر به گوش همه اهالی نجف رسیده بود. امام اما چون کوه ایستاده بود و توصیه ای فرمود.
به دنبال شهادت حاج آقا مصطفی خمینی، امام یادداشت کوتاهی منتشر کردند.
بیست و هفتم مهرماه سال ۴۴ بود و چند روزی از ورود امام به نجف و استقبال گسترده از ایشان می گذشت که امام تصمیم گرفتند برای بازدید به دیدار علمای نجف بروند.
عملیات مرصاد پایان یافته بود. جمعی از فرماندهان سپاه برای ارائه گزارش خدمت امام رسیدند و با ایشان ملاقات کردند. روایت غلامعلی رشید از اتفاقی که پیش از این دیدار افتاده بود، خواندنی است.
سی ام شهریور سال ۶۷ یعنی روزهایی که دیگر امام خمینی(س) دیدارهای بسیار کمی داشتند و تنها به دادن پیام می پرداختند، در پیامی خطاب به هنرمندان و خانواده شهدا به تجلیل از هنر و هنرمندان متعهد پرداختند. در متن پیام امام اینگونه آمده است:
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.