امام خمینی معتقدند که ولایت، باطن نبوت است و این پیوستگی آثار و برکات علمی و عملی بسیاری دارد، آنجا که می فرماید: ما قائل به این هستیم که نور نبوت و نور امامت از صدر خلقت بوده است و تا آخر خواهد بود.
مطالعه سرگذشت قافله حسینی از مکه تا کربلا بسیار آموزنده است. پیشوای ما این حقیقت تابناک را برای همیشه زنده نگه می دارد که پیشوایان شما در هیچ حالت و موقعیتی خود را نباختند و از پیروزی نهایی مأیوس و نا امید نشدند و همواره جهاد آنها با نشاط توأم بوده است.
عقل می گوید بمان و عشق می گوید برو. عقل و عشق را، خدا آفریده تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود.
گریز زدم به کربلا و آمدن امام حسین ـ علیه السلام ـ به بالین حضرت علی اکبر. همین که گفتم، قربان غریبیت یا اباعبدالله! وقتی آمدی به بالین فرزند رشیدت علی اکبر، امام دستمال از جیب درآوردند و به قدری گریستند که تا آن موقع کمتر دیده بودم.
امام همیشه تا هفتم محرم را در نجف بودند و پس از آن به کربلا مشرف می شدند. قبل از ظهر یا عصر روز هفتم، همیشه از نجف به کربلا می رفتند و زیارت عاشورا را در این روزها ترک نمی کردند. در ایام دهۀ محرم در نجف، امام دو مرتبه به حرم مشرف می شدند. روزها برای خواندن زیارت عاشورا به حرم می آمدند و شبها هم که جزء برنامه همیشگی شان بود که به حرم مشرف شوند.
انسان خداخواه، استوار و سازش ناپذیر است و در هر احوالی عزت خود را حفظ می کند و مرگ را بر ذلت ترجیح می دهد و این راهی است که سالار شهیدان به تاریخ انسانیت آموخت.
کلیه حقوق برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) محفوظ است.