غیبت
شرایط حرمت غیبت از دیدگاه امام خمینی (س)
امام خمینی (س) درباره ماهیت و حقیقت قائل است که احادیث وارده در این مورد عمومیت دارند و مخصوص زبان نیستند بلکه شامل اشاره، حکایت و هر آن چیزی که دلالت بر نقص کند، غیبت محسوب می شود و کراهت شخص غیبت شده در مفهوم و ماهیت غیبت دخیل نیست.(۱) امام خمینی حدودی را در مفهوم غیبت دقیق می داند؛ از جمله: ۱- پوشیده بودن مورد عیب : یعنی میزان و ملاک در عیب، پوشیدگی و معروفیت نزد مردم است و اگر عیبی نزد مردم پوشیده باشد، ظاهر کردن آن با گفتن به دیگران جایز نیست. ۲- قصد عیب جویی: یکی از موارد داخل در مفهوم قصد عیب جویی است؛ اما اگر شخصی قصد ترحم دارد نه عیب جویی، گناه محسوب نمی شود.(۲) ۳- معین بودن شخص غیبت شونده: همچنین در مواردی که شخص در عده ای نیز محصور است؛ مانند این که اهل فلان شهر یا طایفه است نیز داخل در مفهوم غیبت خواهد بود.(۳)
(۱) خمینی، روح الله، المکاسب المحرمه، ج۱، ص۳۹۵-۳۹۰، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۵.
(۲) خمینی، روح الله، شرح چهل حدیث، ص۳۰۲، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۸.
(۳) خمینی، روح الله، دانشنامه امام خمینی، ج۷، ص۵۱۷، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۴۰۰.
.
انتهای پیام /*