عفو
تعریف اصطلاحی عفو از دیدگاه امام خمینی (س)
عفو، وصفی برگرفته از اسم عَفُوّ خدای سبحان است که به عنوان یک فضیلت الهی شمرده می شود و انسان همانند خداوند متعال می تواند اهل عفو و گذشت باشد.
امام خمینی (س) عفو و گذشت را یکی از صفات جمالی حق تعالی می داند. این صفت در بندگان، صفتی نفسانی است که جلوه ای از آن صفت کمالی حق تعالی است. کسی که تحت تربیت الهی قرار می گیرد، این صفت عفو در او شکل می گیرد. عفو از جنود و لشکر رحمان و عقل از فطرت اصلی انسان است؛ در مقابل، انتقام جویی از جنود و لشکر جهل و از لوازم فطرت محجوبه است.(۱) از این رو عفو و غفران الهی دارای میزان و معیار است و این چنین نیست که کسی به مجرد درخواست از حق تعالی بخشیده شود بلکه بر او لازم است حجاب های ظلمانی را کنار زده و متّصف به صفات و اخلاق حمیده شود تا مشمول عفو و غفران الهی گردد.(۲) بر این اساس ریشه عفو و گذشت، ترک حبّ دنیا و حبّ نفس است و در مقابل ریشه انتقام، حبّ نفس و دنیا می باشد. افرادی که بر فطرت اصلی خود باقی مانده و از آلودگی به محبت دنیا مبرّا باشند، عفو الهی مشمول آنها خواهد بود امّا؛ کسانی که قلبشان در پی حجب طبیعیات و گناه آلوده شود، مشمول انتقام الهی هستند.(۳)
(۱) خمینی، روح الله، شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص۴۲۶-۴۲۵
(۲) خمینی، روح الله، تقریرات فلسفه، ج۳، ص۲۷۱-۲۶۷
(۳) خمینی، روح الله، شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص۴۲۶-۴۲۵
.
انتهای پیام /*