نهضت عاشورا به عنوان یکی از برجسته‌ترین جلوه‌های سیره عملی امام حسین (ع) الگوی ارزشمندی در زمینه تربیت دینی و اخلاقی یک جامعه است. جامعه ای که در مکتب امام حسین (ع)، رشد یافته باشد می تواند زمینه را برای ظهور عدل گستر موعود (عج) فراهم کند. یکی از نمادهای شعائر اسلام و هویت بخشی به جامعه، تجدید عهد و پیمان با اولیاء الهی در قالب زیارات است. بر همین اساس یکی از برترین و پرفضیلت‌ترین اعمال، زیارت بارگاه منور حسینی (ع) در کربلا دانسته شده به طوری که از آغاز تا بازگشت زائر، از عمر او محاسبه نمی‌شود. خاطره ای در همین زمینه تقدیم خوانندگان محترم می شود.
حضرت امام تمام زیارت های مخصوصه ای که در کربلا وارد بود، می خواندند: زیارت عاشورا، اربعین، عرفه، اول رجب، نیمه رجب، نیمه شعبان و ... هیچ یک از این دعاها از امام ترک نمی شد. از نجف تا کربلا حدوداً سه فرسخ راه است، حضرت امام از روز هفتم تا سیزدهم محرم در کربلا می ماندند و همه اعمال وارده را انجام می دادند، و عصر روز سیزدهم از کربلا به نجف باز می گشتند.
منبع: کتاب پرتوی از خورشید، ص:14، (خاطره ای از آیت الله سید عباس خاتم یزدی)