یکی از مهم‌ترین دستوراتی که در اسلام سفارش زیادی به آن شده نماز است. نماز به عنوان ستون دین، والاترین فریضه است و شرط قبولی دیگر اعمال نیک انسان، قبولی آن دانسته شده است. حضرت امام خمینی (ره)، نیز از جمله معارفی که به آن بسیار اهمیت می دادند بحث نماز اول وقت بود و در عمل نیز بدان در هر شرایطی مقید و ملزم بودند. اینک توجه خوانندگان محترم را به خاطره ای شیرین از آن پیشوای امت اسلام جلب می نماییم:
یک روز بعد از ظهر به اتفاق برادرم جناب مهندس مهدی ثقفی به منزل امام در جماران رفتیم و مدتی خدمت خانم بودیم. نزدیک غروب وقتی خواستیم مرخص شویم به نظرمان رسید هر طور شده خدمت آقا سلامی عرض کنیم و دست ایشان را ببوسیم. خانم فرمودند:«مانعی ندارد.» بعد به آقا که در حیاط جنبی تشریف داشتند، پیغام دادند که: «آقا علی و آقا مهدی می خواهند خدمت برسند.» ما به حیاطی که آقا در آن جا بودند، رفتیم.
شاید پنج – شش دقیقه به اذان مانده بود. چون عادت آقا را می دانستیم که اقامه نماز اول وقت را با هیچ چیز معامله نمی کنند، تردید کردیم که خدمت ایشان برسیم یا نه. بالاخره تصمیم گرفتیم که همان دم در اتاق سلامی کنیم و دستشان را ببوسیم و برگردیم. به محض اینکه به در ورودی ساختمان رسیدیم، آقا در را باز کردند، در حالی که آستین ها را بالا زده بودند و معلوم بود آماده وضو شده اند. همان دم در، از ما به گرمی پذیرایی کردند و ما برگشتیم.
به اخوی عرض کردم: «ببین، امام با این حرکت، چه درسی به ما دادند. اولاٌ بیشترین احترام را به ما گذاشتند و خودشان تا دم در ساختمان تشریف آوردند، ثانیاٌ با آمادگی خود برای انجام مقدمات نماز، به ما غیر مستقیم گوشزد فرمودند که وقت نماز است.»
منبع: کتاب پا به پای آفتاب، جلد 1، ص:226 ( خاطره ای از مهندس علی ثقفی، برادر همسر گرامی حضرت امام (ره))