در روزگارى که در حوزه علمیه خیلىها بهفکر چاپ کردن رسالۀ
عملیه، زیاد شدن سهم امام و زیاد کردن شهریه بودند تا افراد بیشترى را
جذب کنند، معمولاً معلمین و مدرسین و مراجع یا آنهایى که در خط
مرجعیت بودند و مىخواستند بهطرف مرجعیت بروند سعى مىکردند که
یک تقسیمیه (شهریه) بدهند، اما امام با آن روح بزرگ در این فکر بود که
سرمایۀ علمى طلاب افزایش یابد. من که 8 سال، پیش ایشان درس خواندم
ولى 8 قران از ایشان ندیدم نه من بلکه شاید شاگردان خاص ایشان هم ندیدند.
زندگى خود ایشان هم چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن همواره مقتصدانه
بوده است. مثلاً امکان دارد بنده موقع گرفتن وضو خیلى به این فکر نباشم که
شیر آب را ببندم، ولى اگر امام مىخواستند دارویى بخورند و یک لیوان آب
به ایشان مىدادند، نصف آن مورد استفاده قرار مىگرفت، کسى حق نداشت
نصف دیگر را دور بریزد، باید از آن استفاده مىکردند، این خطمشى علامت
یک تمرینى است که از اول نوجوانى داشتند.
منبع: پیام انقلاب، ش 96 (7/8/62) ص 27
.
انتهای پیام /*