کسانى که از دنیا مىرفتند فاتحهاى براى آنها گرفته مىشد، حضرت امام در صورت
ضرورت فقط یک جلسه شرکت مىکردند؛ اما وقتى که مرحوم آیت اللّه سعیدى شهید
شدند و رژیم شاه ایشان را در زندان زیر شکنجه به شهادت رسانیده بود، خبرش به
نجف رسید و انقلابى در میان برادران روحانى ایجاد شد، از برخوردهاى امام هم
مشخص مىشد که امام چقدر از این حادثه رنج بردند و متأثر شدند، طلاب و روحانیون
تصمیم گرفتند براى مرحوم آیتاللّه سعیدى فاتحه بگیرند؛ اما حقوق ماهانه طلاب پنج
دینار بود و خرج فاتحه در سه شب پنج دینار مىشد؛ اما طلاب مصمم بودند که این
فاتحه را بگیرند، ضمناً با مشکل دیگرى هم مواجه بودیم و آن این بود که با عکسالعمل
منفى متولى مسجد مواجه مىشدیم، زیرا به ما اجازه نمىدادند که براى آیتاللّه شهید
سعیدى فاتحه بگیریم و بالاخره مسجدى بىمتولى(مسجد عمران) پیدا کردیم، آنجا را
به عنوان محل فاتحه اعلام کردیم هر سه شب متعلق به برادران روحانى یک استان بود،
طولانىترین فاتحه در نجف اشرف مربوط به مرحوم آیتاللّه شهید سعیدى بود که
حدود چهل شب پشت سر هم طول کشید، مطلب قابل توجه اینکه اولاً، بعد از اینکه
طلاب فاتحهها را گرفتند حضرت امام مخارج آنها را پرداخت نمودند. ثانیاً، با آنکه
معمولاً امام فقط یک بار براى هر متوفى شرکت مىکردند، اما در این جلسهها، هر شب
شرکت مىکردند، و این باعث دلگرمى ما بود و خوشحال بودیم که این فاتحه مورد توجه
امام است.
منبع: پا به پاى آفتاب؛ ج 2، ص141
.
انتهای پیام /*