کسانى که از دنیا مى‏رفتند فاتحه‏اى براى آنها گرفته مى‏شد، حضرت امام در صورت ضرورت فقط یک جلسه شرکت مى‏کردند؛ اما وقتى که مرحوم آیت اللّه‏ سعیدى شهید شدند و رژیم شاه ایشان را در زندان زیر شکنجه به شهادت رسانیده بود، خبرش به نجف رسید و انقلابى در میان برادران روحانى ایجاد شد، از برخوردهاى امام هم مشخص مى‏شد که امام چقدر از این حادثه رنج بردند و متأثر شدند، طلاب و روحانیون تصمیم گرفتند براى مرحوم آیت‏اللّه‏ سعیدى فاتحه بگیرند؛ اما حقوق ماهانه طلاب پنج دینار بود و خرج فاتحه در سه شب پنج دینار مى‏شد؛ اما طلاب مصمم بودند که این فاتحه را بگیرند، ضمناً با مشکل دیگرى هم مواجه بودیم و آن این بود که با عکس‏العمل منفى متولى مسجد مواجه مى‏شدیم، زیرا به ما اجازه نمى‏دادند که براى آیت‏اللّه‏ شهید سعیدى فاتحه بگیریم و بالاخره مسجدى بى‏متولى(مسجد عمران) پیدا کردیم، آنجا را به عنوان محل فاتحه اعلام کردیم هر سه شب متعلق به برادران روحانى یک استان بود، طولانى‏ترین فاتحه در نجف اشرف مربوط به مرحوم آیت‏اللّه‏ شهید سعیدى بود که حدود چهل شب پشت سر هم طول کشید، مطلب قابل توجه اینکه اولاً، بعد از اینکه طلاب فاتحه‏ها را گرفتند حضرت امام مخارج آنها را پرداخت نمودند. ثانیاً، با آنکه معمولاً امام فقط یک بار براى هر متوفى شرکت مى‏کردند، اما در این جلسه‏ها، هر شب شرکت مى‏کردند، و این باعث دلگرمى ما بود و خوشحال بودیم که این فاتحه مورد توجه امام است.

منبع: پا به پاى آفتاب؛ ج 2، ص141

. انتهای پیام /*