به دنبال ضربه خوردن آقای حکیم (به دلیل طرفداری ایشان از مردم ایران در‏ مسأله اختلافات مرزی ایران و عراق که به تبعید ایشان به بغداد منجر شد)، مردم عراق‏ به علت ترس و وحشت از سفاکی های رژیم بعث از اطراف آن مرحوم پراکنده شدند و او‏ را تنها گذاشتند. آقای حکیم خانه نشین شد و بر آن بود که هیچ‏گاه از خانه قدم بیرون‏ نگذارد و در میان اجتماع نیاید.
امام دریافت که این تصمیم آقای حکیم به نفع رژیم‏ عراق است. زیرا هر چه از اجتماع بیشتر دوری گزیند کمتر برای مردم مطرح می‏شود و‏ هر چه کمتر مطرح شود احتمال واکنش مردم به نفع او کمتر است. لذا در تاریخ‏ 25 / 3 / 48 به ملاقات آن مرحوم در کوفه رفتند و طی گفتگویی به ایشان خاطرنشان‏ ساختند که گوشه‏گیری و خانه‏نشنیی بر خلاف مصلحت است. مرجع و رهبر باید در هر‏ شرایطی با مردم باشد و اجازه ندهد که ارتباطش با مردم قطع شود و از او خواستند که‏ به جای اقامت در کوفه، در نجف که جنبۀ مرجعیت دارد منزل کنند و درب منزل را نیز به‏ روی مردم باز بگذارند.
این پیشنهاد تا حدی مورد پذیرش مرحوم حکیم واقع شد. او در‏ کوفه ماند. لکن روزهای جمعه هر هفته به نجف می‏آمد و به زیارت حضرت امام‏ علی(ع) مشرف می ‏شد.

منبع: تحلیلی از نهضت امام خمینی، ج1

. انتهای پیام /*