خشونت سیاسی در نگاه امام خمینی
□ قدرت الله عفتی
مقدمه
امروزه خشونت سیاسی یا معنای اخص آن یعنی ترور، مساوی است با قدرت سیاسی که سیاسیون در دستیابی به آن مسابقه دوی میدانی گذاشته اند و برای رسیدن به اهدافشان بیشترین کشته را از مردم بی دفاع می گیرند تا بر کرسی قدرت تکیه بزنند و یا چند صباحی بیشتر بر دوش مردم بنشینند.
در این مسابقه، استکبار جهانی گوی سبقت را از همه ربوده، با ترفندهای جدید کشورهای مختلف را اشغال می کند. نمونه بارز آن در کشورهای اسلامی، اشغال افغانستان و عراق، قتل عام مردم غزه و لیبی، تجاوز به بحرین و ... است.
این همه کشتار برای این است که سیاسیون و در رأس آن استکبار بین الملل به سرکردگی امریکا می خواهند قدرت را به هر قیمتی که شده بدست آورده و حفظ کنند. امام خمینی می فرمود: "واقعیت این است که دول استکباری شرق و غرب و خصوصاً امریکا و شوروی [کشور استکباری سابق]، عملاً جهان را به دو بخش آزاد و قرنطینه سیاسی تقسیم کرده اند.
در بخش آزاد جهان، این ابرقدرت ها هستند که هیچ مرز و حد و قانونی نمی شناسند و تجاوز به منافع دیگران و استعمار و استثمار و بردگی ملتها را امری ضروری و کاملاً توجیه شده و منطقی و منطبق با همه اصول و موازین خود ساخته و بین المللی می دانند. اما در بخش قرنطینۀ سیاسی که متأسفانه اکثر ملل ضعیف عالَم و خصوصاً مسلمانان در آن محصور و زندانی شده اند، هیچ حق حیات و اظهار نظری وجود ندارد؛ همه قوانین و مقررات و فرمولها همان قوانین دیکته شده و دلخواه نظام های دست نشاندگان و در برگیرنده منافع مستکبران خواهد بود.
و متأسفانه اکثر عوامل اجرایی این بخش همان حاکمان تحمیل شده یا پیروان خطوط کلی استکبارند که حتی فریاد زدن از درد را نیز در درون این حصارها و زنجیرها جرم و گناهی نابخشودنی می دانند. و منافع جهانخواران ایجاب می کند که هیچکس حق گفتن کلمه ای که بوی تضعیف آنان را بدهد یا خواب راحت آنان را آشفته کند ندارد" (صحیفه امام، ج 21، ص79).
استکبار برای ایجاد محیط امن برای خودش دست به ایجاد وحشت و خشونت می زند تا مردم نتوانند کاری از پیش ببرند و در مقابل آنها عده ای دست به اقدامات مسلحانه می زنند این دو نوع اقدامات دو روش ترور را در سطح جامعه بوجود می آورد.
هر چند ترور انواع مختلفی مانند ترور اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و... دارد و ولی در این مقاله به ترور سیاسی می پردازیم.
تعریف ترور
ترور «terreur» کلمهای فرانسوی به معنای وحشت و هراس است؛ تروریستم «terrorism» به معنای هراسگری و وحشت آفرینی؛ تروریست «terrorist» به معنای هراسگر و وحشت آفرین، طرفدار شدت عمل و ایجاد رعب و وحشت است. (فرهنگ معاصر فرانسه – فارسی، ص 839 و 840)
ترور از زبان فرانسه به زبان انگلیسی راه یافته و با کمی تغییر، «terror» به معنای هراس، رعب، عامل ترس، اسباب وحشت و مایه هراس به کار گرفته شد؛ تروریست «terrorist» به معنای ارعابگر؛ تروریز به معنای «trrorize» به معنای وحشت انداختن، ترساندن و ایجاد وحشت کردن؛ تروریسم«terrorism» به معنای ایجاد کننده وحشت، هراس افکن و ارعاب کننده بکار گرفته شد. (فرهنگ کامل انگلیسی – فارسی، ج 5، ص 791)
ترور از قدیم در زبان فارسی با کلمه «احراق» به معنای قتل ناگهانی، قتل غافلگیرانه شناخته شده بود اما از زمانی که از فرهنگ غرب به زبان فارسی راه یافته، در لغت به معنای قتل سیاسی بوسیله اسلحه بکار گرفته شد؛ و کلمه تروریست به کسی که با اسلحه مرتکب قتل سیاسی شود، و تروریسم به طرفدار قتل سیاسی و دفاع کننده از ترورهای سیاسی اطلاق شده است. (لغتنامه دهخدا، ج 4، ص 5849)
ترور در اصطلاح سیاسی به هر اقدامی که در جهت پیشبرد اهداف سیاسی، با توسل به وحشت باشد اطلاق می گردد، و تروریسم به معنای اعتقاد به لزوم آدم کشی، تهدید، ایجاد خوف وحشت در بین مردم برای رسیدن به اهداف سیاسی است (فرهنگ علوم سیاسی، ج 1، ص 176- 179)؛ بطور عام، به کشتار سیاسی ترور می گویند. (دانشنامه سیاسی، ص 99) به دلیل فرهنگهای مختلف و تمایلات متفاوت، و هچنین گسـتردگی، انواع و اقسام ترورها، تاکنون تعریف جامعی از آن ارائه نشده است، هر سازمان، نهاد، گروه و کشوری براساس اهداف سیاســی خـود تعریفـی از تـرور ارائه نمـوده، و در هر اقدام تروریستی بر آن قیدی مـی زند تا به اهدافش نزدیکتر گردد.
تاریخچه خشونت سیاسی
خشونت سیاسی یا ترور رابطه ای ناگسستنی با قدرت سیاسی دارد. می توان رقابت برای کسب قدرت سیاسی را عاملی اصلی در ترور دانست.
ترور در سابق امری فردی بود یعنی یک فرد برنامه ترور را طراحی می کرد و خودش آن را اجرا می نمود و یا با عده محدودی، زیر نظر مستقیم خود آن را عملیاتی می نمود تا به قدرت تکیه بزند مانند ترور ژولیوس سزار امپراتور روم توسط کاسیوس در 44 قبل از میلاد است(ترورهای سیاسی در تاریخ ایران، ج 1، مقدمه) ولی بعدها ترور گروهی و سازمان یافته شد.
برای نمونه، در قرن اول میلادی گروه «دشنه داران» یهودی به روش تروریستی، اقدام به کشتن حاکمان رومی و یهودیانی که با آنها همکاری می کردند نمودند (خشونت سیاسی، ص 158). فرقه هندوهای «توگ یا ناگ» در قرن 13 میلادی در دهلی و بنگال ظاهر شدند و اقدام به ترورهای سیاسی نمودند آنها در 1831 تا 1937 به فعالیتهای خود افزودند (خشونت سیاسی، ص 159).
این حرکتهای مسلحانه و ترورهای سازمان یافته گاهی با موج گسترده ترور وحشت وسیع ایجاد می کردند که ما در اینجا به چند نمونه آن اشاره ای می کنیم.
1 - اواخر قرن 19 میلادی، تروریسم «آنارشیستی» آغاز شد، نظریه پرداز روسی آنها «سرگی نچایف و میخائل باکونین» و نظریه پرداز فرانسوی آنها «نظیر بایف و آگوست بلانگی» بودند اینها تخریب فیزیکی نهادهای دولتی، قتل سردمداران و رهبـران حکـومتی را تنـها راه فروپاشـی نظام حاکم می دانستند.
بنابراین در اواخر قرن 19 و اوائل قرن 20 میلای موج گسترده ترورهای سیاسی را بوجود آوردند. مانند ترور رئیس جمهور فرانسه «سادی کارنو»؛ ملکه اتریش «الیزابت»؛ پادشاه ایتالیا «هومبرنو»؛ رئیس جمهور امریکا «مک کینلی»؛ تزار روسیه «الکساندر دوم»؛ و بمب گذاری ها و تخریب های متعدد دیگری داشتند. خوب است بدانیم که این حرکت در هیچ جا به جنبش مردمی تبدیل نشد و بدون دستیابی به هدفی از بین رفت (خشونت سیاسی، ص 160).
2 - موج بعدی ترورهای گسترده را باید در حرکتهای مسلحانه، در کشورهای زیر سلطه استعماری جستجو نمود.
کشورهای که بعد از دو جنگ جهانی به روش دیکتاتوری اداره می شدند و به مردم اجازه هیچگونه آزادی تشکیلاتی، حزبی، سیستم های نمایندگی و آزادی عقیده و بیان را نمی دادند. گروههای مبارز این دوره مانند «میر» در شیلی، «توپامارو» در اروگوئه، مبارزان مسلح فلسطینی و گروههای مسلح در رژیم پهلوی هستند (خشونت سیاسی، ص 160).
3 - حرکت بعدی را باید گروههای مسلحانه دهه 70 میلادی در اروپا و ژاپن دانست که ظاهراً از حکومتهای جدیدشان سرخورده شده بودند مانند «سازمان عمل مستقل» فرانسه، «فراکسیون ارتش سرخ» آلمان، «بریگادهای سرخ» ایتالیا و «ارتش سرخ متحد» ژاپن (خشونت سیاسی، ص 161 و 162).
گاهی این مبارزات با گرایشهای قومی قبیله ای بود و گرایش ناسیونالیستی سرسلسله اینگونه مبارزه شناخته شده است که قدیمی ترین آنها «ارتش جمهوری ایرلند» در ایرلند شمالی، «جبهه آزادی بخش ملی گُرس» در فرانسه «جنبش میهن باسک آزادی» در اسپانیا، «حزب پلنگ های سیاه» و گروه سیاه پوست «ملت اسلام» هر دو در آمریکا بودند که با ترور و بمب گذاری برای رسیدن به هدف تلاش می کردند (خشونت سیاسی، ص 162-164).
ترور در اسلام
پیامبر صلوات الله علیه حداقل در دو جا مورد حمله تروریستی واقع شدند ترور اول ایشان در مکه بود که منجر به هجرتشان شد. قرآن کریم از آن ترور این چنین یاد می کند: وَ مِنَ النَّاسِ مَن یَشْری نَفسَهُ ابْتِغاءَ مَرضاتِ الله وَ الله رَؤُفٌ بِالعِبادِ (بقره / 207). از میان مردم کسانی هستند که جان خود را برای طلب خشنودی خداوند می فروشد، و خداوند نسبت به این بندگان مهربان است.
در باره شأن نزول این آیه آوردند: هنگامی که پیغمبر اسلام صلوات الله علیه تصمیم گرفت مهاجرت کند برای ادای دین های خود و تحویل دادن امانتهایی که نزد او بود علی علیه السلام را به جای خویش قرار داد و شب هنگام که می خواست به سوی غار «ثور» برود و مشرکان خانه اش را محاصره کرده بودند دستور داد علی علیه السلام در بستر او بخوابد و پارچه سبز رنگی (برد حضرمی) که مخصوص خود پیغمبر بود روی خود بکشد (تفسیر نمونه، ج 2، ص 77).
ترور دوم ایشان در بازگشت از جنگ تبوک بود. عده ای تصمیم گرفتند با رم دادن مرکب پیامبر صلوات الله علیه در سراشیبی تند کوه ایشان را ترور کنند، قرآن در این باره می فرمایید: یَحْذَرُ الْمُنافِقُونَ أَن تُنَزَّلَ عَلَیهِم سُورَةٌ تُنَبِّئُهُم بِما فِی قُلُوبِهِم قُلِ اسْتَهْزِؤُا إِنَّ الله مُخرِجٌ ما تَحْذَرُونَ* وَ لَئِن سَأَلْتَهُم لَیَقُولُنَّ إِنَّما کُنَّا نَخُوضُ وَ نَلعَبُ قُل أ بِالله وَ آیاتِهِ وَ رَسُولِهِ کُنتُم تَسْتَهزِؤُنَ* لاتَعتَذِرُوا قَدکَفَرتُم بَعدَ إِیمانِکُم إِن نَعفُ عَن طائِفَةٍ مِنکُم نُعَذِّب طائِفَةً بِأَنَّهُم کانُوا مُجرِمِینَ(توبه / 64-65). منافقان از آن بیم دارند که آیه ای بر ضد آنها نازل گردد و به آنها از اسرار درون قلبشان خبر دهد، بگو: استهزاء کنید، خداوند آنچه را از آن بیم دارید آشکار می سازد!* و اگر از آنها بپرسید (چرا این اعمال خلاف را انجام دادید) می گویند ما بازی و شوخی می کردیم، بگو آیا خدا، و آیات او، و پیامبرش را مسخره می کنید* (بگو) عذر خواهی نکنید (که بیهوده است، چرا که) شما پس از ایمان آوردن کافر شدید، اگر گروهی از شما را (به خاطر توبه) مورد عفو قرار دهیم، گروه دیگری را عذاب خواهیم کرد، زیرا آنها مجرم بودند.
امام محمد باقر علیه السلام در باره شأن نزول این آیات فرمود: گروهی از منافقان در یک جلسه سری، برای قتل پیامبر صلوات الله علیه توطئه کـردند که در مراجعت از جنگ تبوک در یکی از گردنه های سر راه به صـورت ناشـناس کـمین کرده، شتـر پیامبر صلـوات الله علیه را رم دهـند، و حضرت را بقتل برسانند. خداوند پیامبرش را از این نقشه آگاه نمود.
پیامبر صلوات الله علیه دستور داد جمعی از مسلمانان مراقبش باشند، و آنها را متفرق سازند، هنگامی که پیامبر صلوات الله علیه به آن عقبه (گردنه) رسید، «عمار» مهار مرکب پیامبر صلوات الله علیه را در دست داشت، و «حذیفه» از پشت سر آن را می راند در این هنگام گروه منافقان که گویا صورتهای خود را پوشیده بودند فرا رسیدند، پیامبر صلوات الله علیه به حذیفه فرمود: به صورت مرکب های آنها بزن و آنها را دور کن، حذیفه چنین کرد تا این که آنها دور شدند.
هنگامی که پیامبر صلوات الله علیه از آن گردنه کوه بدون خطر گذشت به حذیفه فرمود: آنها را نشناختی؟ عرض کرد نه، هیچ یک از آنها را نشناختم، سپس رسول خدا صلوات الله علیه نام همه آنها را برای او برشمرد، حذیفه عرض کرد: حال که چنین است چرا گروهی را نمی فرستی آنها را به قتل برسانند؟ فرمود: دوست ندارم عرب بگویند هنگامی که محمد بر دشمنانش پیروز شد، به کشتن یاران سابقش پرداخت. (تفسیرنمونه، ج 8، ص: 22 و 23)
ترورهای دیگری در صدر اسلام می شود به آن اشاره نمود عبارتند از: ترور امیرالمؤمنین علی علیه السلام در مسجد کوفه (الارشاد، ج 1، ص 9 و 10) و ترور امام حسن علیه السلام با زهری که توسـط معاویه فرستاده و جعده آن را به امام حسن خوراند (الارشاد، ج 2، ص 16) و دستور ترور امام حسین علیه السلام در مکه و حرکت امام حسین علیه السلام به طرف یارانش کوفه و قتل عام آنها توسط یزید (الارشاد، ج 2، ص 97-113)، و... با همه این اوصاف اسلام ترور را منع نموده است.
اسلام امنیت جامعه را با تحریم ترور، و ممنوع نمودن ایجاد ارعاب و وحشت، تضمین نموده است. در هیچ منبع شیعه مفهوم ترور به طور ایجابی نیامده است، ترور که در منابع شیعه باید با کلمه فتک دیده شود اقدامی ممنوعی است که حتی در فرهنگ دفاعی و ادبیات فقه دفاعی به صورت سلبی دیده می شود. در اندیشه شیعه توسل به ترور حرام دانسته شده است. پیامبر صلوات الله علیه فرمود: «الایمان قید الفتک، فلایفتکُ مؤمن» ایمان مانع ترور است و مؤمن ترور نمی کند (بحارالانوار، ج 28، ص 358).
مسلم بن عقیل، سفیر امام حسین علیه السلام در کوفه، زمانی که ابن زیاد در معرض تیغ شمشیرش بود و با ترورش می توانست محیط را محیا کند ولی این کار را نکردند. زمانی که از پرسیدند چرا ابن زیاد را ترور نکردید؟ همین روایت پیامبر صلوات الله علیه را خواندند. اباصالح کفانی به امام صادق علیه السلام گفت:
همسایه ای داریم که به امیرالمؤمنین علیه السلام ناسزا می گوید اجازه بدهید در کمینش باشم وقتی به دام افتاد با شمشیر بکشم، امام فرمود: یا اباصالح، هذا الفتک و قد نهی رسول الله صلوات الله علیه عن الفتک، یا اباصالح الاسلام قیّد الفیک، ای ابا صالح این کار ترور است و رسول خدا ترور را نهی فرموده است، ای اباصالح اسلام مانع ترور کردن است (الکافی، ج 7، ص 375 و 376).
این روایات دلالت سریع بر حرمت ترور در اسلام دارد. اما همین اسلام، هر عمل خشونت آمیزی را معیار تهدید، ارعاب و ترور ممنوعه نمی داند، بلکه در مواردی که ظالم همه راههای قانونی را بر مظلوم بسته باشد، در این صورت اسلام راه خشونت را جایز دانسته است (فقه سیاسی، ج 3، ص 427): لایُحِبُّ الله الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ وَ کانَ الله سَمیعاً عَلیماً (نساء / 148) خداوند، بانگ برداشتن به بدزبانی را دوست ندارد، مگر [از] کسی که بر او ستم رفته باشد، و خدا شنوایِ داناست.
إِنَّما جَزاءُ الَّذینَ یُحارِبُونَ الله وَ رَسُولَهُ وَ یَسعَونَ فِی الْأَرضِ فَساداً أَن یُقَتَّلُوا (مائده / 33) سزای کسانی که با [دوستداران ] خداوند و پیامبر او می جنگند و در زمین فساد می کنند، جز این نیست که کشته شوند.
این آیات دلالت بر دفاع می کند. در اسلام، بین دفاع و جهاد فرق است. جهاد با امر امام معصوم علیه السلام است ولی دفاع بر هر مسلمانی در برابر تهاجم به جان، مال، حریم و دین واجب شرعی است (جواهر الکلام، ج 21، ص 11-17).
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: أیّها المؤمِنون، إنّه من رأی عُدوانا یُعمَلُ به و مُنکرا یُدعی إلیه، فأنکرهُ بِقَلبه فقد سلم و بریءَ؛ و مَن أنکرهُ بِلسانه فقد أُجیر، و هو أفضلُ من صاحبه؛ و مَن أنکرهُ بِالسّیف لتکون کلمهُ الله هی العُلیا و کلمه الظالمین هی السُّفلی، فذالک الّذی أصاب سبیل الهُدی، و قام علی الطَریق، و نوَّر فی قَلبِه الیَقین (نهج البلاغه، حکمت 373 ). ای مردم با ایمان هر کسی ببیند در جامعه انحراف، تجاوز و ستمی صورت می گیرد، در برابر آن ابراز انزجار قلبی کند، دینش سالم و خودش از گناه به دور مانده است. و کسی که انزجار زبانی کنید پاداشش بهتر از اولی است. و کسی که با شمشیر در برابر عمل ناشایست قیام می کند تا فرمان خداوند حاکم و نیت ستمگران ترک گردد به راه راست هدایت شده است و در راه حق پایدار است و قلبش به یقین منور شده است. این روایت صراحت در دفاع از دین دارد. علاوه بر این، قیام امام حسین (علیه السلام)، قیام زید بن علی(ره) و قیام حسین بن علی بن حسن بن حسن(ره) و... اقدامی عملی برجواز قیام مسلحانه علیه حاکم ستمگر برای دفاع از دین است.
خشونت سیاسی در ایران
هر دو صورت ترور (ترور از بالا و از پایین) در سلسله پادشاهی ایران از زمان قدیم وجود داشت، نمونه ترور از پایین، ترور خشایار شاه «سرسلسله هخامنشیان» در سال 465 قبل از میلادی توسط یکی از درباریان است. و نمونه ترور از بالا، ترور «کمبوجیه» پادشاه هخامنشی وقتی برای جنگ با مصر میرفت، برادرش «بردیار» که جانشینش بود را کشت تا در غیابش تاج و تخت را تصاحب نکند، این ترورها در سلوکیان، اشکانیان، و ساسانیان نیز وجود داشت، معروفترین آن ترور خسرو پرویز پادشاه ساسانی در 628 میلادی بود (مجله زمانه، ص 21-24).
بعد از فتح ایران توسط مسلمانان، ترور در دربار حاکمان با رنگ و بوی دیگری صورت می گرفت که نمونه آن قتل جعفر برمکی توسط هارون الرشید و قتل امین توسط برادرش مأمون عباسی در 198 قمری است (تاریخ طبری، ج 12، ص 5312-5308 و 5564-5569).
بعد از تشکیل دولت مستقل پادشاهی در ایران، ترورها در دربار پادشاهان ادامه یافت، برای نمونه شاه عباس صفوی پسرش را کشت، آقا محمدخان قاجار بدست نوکرانش کشته شد، ناصرالدین شاه قاجار امیرکبیر را ترور کرد و میرزا رضـا کرمانی ناصـرالـدین شاه را ترور نمود، محمدعلی شاه قاجار مجلس مشروطه را به توپ بست و نمایندگانی که زنده ماندند را دستگیر کرده و فجیعانه کشت (مجله زمانه، ص 24 و 25). و همچنین کشورهای بیگانه مسلط بر دربار ایران با برنامه ای حساب شده سیاسی، آیت الله بهبهانی را ترور کردند و شیخ فضل الله نوری را با محاکمه ساختگی کشتند (ر.ک: صحیفه امام، ج 7، ص 459)، شهید مدرس را به شهادت رساندند (ر.ک: همان، ج 3، ص 388)، آیت الله سعیدی را شهید کردند (ر.ک: همان، ج 2، ص 277). و ... در ایران زمانی که حاکمان جامعه دست به ترور می زدند، یعنی ترور از بالا صورت می گرفت و یا اسلام از سوی حاکمان نادیده گرفته می شد، مبارزات مسلحانه از پایین رونق می گرفت. نمونه های آن عبارتند از:
الف - مبارزه گروه اسماعیلیه، پیروان حسن صباح در قرن 12 و 13 میلادی است که در قلعه الموت قزوین مستقر بودند و خود را فدایی می خواندند.
ب - مبارزات سربداران در سبزوار، مبارزات سادات 12 امامیِ هزار جریبیِ قائمشهر که در سلسله جبال البرز سنگر گرفته بودند،
ج - جنبش تنگستان با رهبری رئیسعلی دلواری،
د - جنبش جنگل با رهبری میرزا کوچک خان در گیلان، و ...
ر - جنش شیخ موسی خیابانی در تبریز است، همه این مبارزات مسلحانه با رویکرد دینی بوده است (نهضت امام خمینی، ج 1، ص 1114 - 1116).
همین مبارزات مسلحانه دینی در قبل از انقلاب اسلامی (دوران مرجعیت امام خمینی) وجود داشت که با اشاره ای به بحث ترور در زمان انقلاب می پردازیم.
الف - مبارزات فدائیان اسلام با رهبری نواب صفوی زمانی رقم خورد که کسروی عَلم مبارزه با اسلام را برافراشت و مجتهدین او را مرتد می دانستند، نواب صفوی این حکم دینی مراجع تقلید را با همکاری سید حسن امامی عملی نمود، همین حرکت اولین قدم برای تشکیل فدائیان اسلام بود(نیروهای مذهبی بر بستر حرکت نهضت ملی، ص 118).امام خمینی کسروی را ضد دین می دانست که ادعای پیامبری می کرد (ر.ک: صحیفه امام، ج 21، ص 296؛ ج 13، ص 32؛ و ر.ک: تفسیر سوره حمد، ص 189 و 190). ولی هرگز حکم ارتداد و قتل او را به فرد یا گروهی نداده بود.
فدائیان اسلام، هژیر را در زمانی که می خواست قرار داد نفتی گس– گلشایان را با انگلیس امضا کند و بار دیگر ایران را به اسارات انگلیس در آورد، برای دفاع از مال مسلمین و دین اسلام مورد هدف قرار دادند (نیروهای مذهبی بر بستر حرکت نهضت ملی، ص 118 و 119)، و زمانی که رزم آرا تصمیم خیانت به اسلام و کشور را داشت، فدائیان اسلام (طهماسبی) او را با گلوله مورد هدف قرار دادند. طهماسبی در بازجویی گفت: رزم آرا خائن بود و بنده او را خائن تشخیص دادم و او را کشتم (نیروهای مذهبی بر بستر حرکت نهضت ملی، ص 193) هر چند که نگفت با فتوای کدام مرجع این حکم را اجرا نمود و همچنین معلوم نشد که این حکم را از کدام مرجع تقلید اخذ کرده بودند، اما بعضی ها آن فتوی را از آیت الله محمدتقی خوانساری و بعضی از آیت الله ابوالقاسم کاشانی دانسته اند (نیروهای مذهبی بر بستر حرکت نهضت ملی، ص 119).
در قیام 30 تیر 1332 زمانی که مصدق از آیت الله کاشانی جدا نشده بود، امید قیام و مبارزه سیاسی بدون اسلحه وجود داشت، ولی با کودتای 28 مرداد 1332 این امید خاموش شد. در واقع رژیم پهلوی راههای تعامل گروههای سیاسی را بست، بنابر این گروههای مخالف رژیم پهلوی مبارزات سیاسی را به بن بست رسیده دیدند، در نتیجه دست به مبارزه مسلحانه زدند. گروه فدائیان اسلام با رهبری نواب صفوی مبارزه مسلحانه را شروع کردند.
گروه توده ای نیز قیام مسلحانه را تدارک دیدند ولی کارشان بیشتر شبیه به کودتا بود. آنها در بین نظامی ها نیروهایی را جمع کردند، نقشه ای داشتند که کشف شده و شکست خوردند، و با چرخشی به طرف کارهای سیاسی رفتند (دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 240). در آن دوران چنان بن بستی بود که مهندس مهدی بازرگان در آخرین دفاعیه خود در دادگاه نظامی گفت: ما آخرین کسانی هستیم که از راه قانون اساسی به مبارزه سیاسی برخواسته ایم. ما از رئیس دادگاه انتظار داریم این نکته را به بالاتری ها بگوید (تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران، ج 2، ص 373).
ترور در دوران انقلاب اسلامی
انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی و پیشگامی روحانیون مبارز، یک حرکت اسلامی بر پایه موعظه و نصیحت بود که برگرفته از نص صریح قرآن است: اذهَبا إِلی فِرعَونَ إِنَّهُ طَغی، فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَیِّناً لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَو یَخْشی (طه / 43 و 44) خداوند به حضرت موسی فرمود: به سوی فرعون بروید او به سرکشی برخاسته است، با او با زبان نرم و لیّن سخن بگو، شاید که پند بگیرد و یا بترسد.
علمای اسلام و مراجع تقلید دین - خصوصاً امام خمینی- که مرزبانان اسلام هستند، کارهای خلاف شرع رژیم پهلوی را با تلگراف و پیام تذکر می دادند و روحانیون مبارز همراه با مراجع تقلید، با سخنرانی های سیاسی افشاگری می کردند و مردم با تظاهرات و اعتراضات صریح اقدام می کردند. این ارشادها و افشاگری های سیاسی و حضور فراگیر مردم در اجتماعات عظیم، می رفت که سراسر کشور را فرا گیرد که رژیم پهلوی با خشونت با آن روبرو شد.
این مبارزات که ماهیتاً مبارزه دینی– سیاسی و بدون اسلحه بود، رژیم پهلوی آن را با اسلحه به خاک و خون کشید (دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 240 و 241). رژیم پهلوی با کشتار مردم در 15 خرداد 1342 در تهران، قم، شیراز، کاشان، ورامین، و...، و در پی آن زندانها و اعدام های مخالفین سیاسی اش را بوجود آورد، در این شرایط عده ای پاسخ رژیم پهلوی را مبارزه مسلحانه می دانستند و عده ای مبارزات مسلحانه را در حد محدود و مخفی تأیید می کردند (نهضت امام خمینی، ج 1، ص 1113 و 1118؛ دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 240 و 241). این دومین جایی بود که عمل تند و خشن رژیم پهلوی ، مبارزین را به سوی مبارزات مسلحانه سوق داد.
در آن محیط خفقان و فشار وحشیانه رژیم پهلوی، مبارزه مسلحانه تشویق می شد، زیرا در آن شرایط صدای گلوله و انفجار بمب رساتر از اعلامیه و سخنرانی بود. و رژیم پهلوی را بیشتر متوجه خطر سلب امنیت برای حاکمان می کرد. بنابراین مبارزه مسلحانه در آن زمان، حالت ترمز بر فشارهای ظالمانه رژیم پهلوی، و حالت تشفی و امید برای مبارزان داشته است (دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 239 و 240).
این مبارزات مسلحانه بعد از 1343 ش (بعد از تبعید امام خمینی)، با شدت بیشتری از سوی گروههای مختلف پیگیری شد که عمده ترین آنها عبارتند از:
1 - جمعیت مؤتلفه که اعضای باقی مانده از فدائیان اسلام بودند با هیأتهای مذهبی دیگر ائتلاف کردند و دست به مبارزه مسلحانه زدند، دیگران نیز آنها را تأیید می کردند.
اولین حرکتشان کشتن حسینعلی منصور بود که با خیانتش به کشور و توهین به ملت (نک: صحیفه امام، ج 1، ص 305) دست به اقداماتی می زد(دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 241؛ و تاریخ سیاسی 25 ساله ایران، ص 374).
2 – دومین گروه از مبارزین مسلح را مجاهدین خلق تشکیل می دادند، اینها از نهضت آزادی منشعب شدند که نهضت آزادی از جبهه ملی نیز منشعب شده است. آنها جریانی کاملاً سیاسی با روش صریح در مبارزه بودند. با صراحت از رژیم پهلوی انتقاد می کردند و اعلامیه می داند.
پس از 15 خرداد 1342 جوانان نهضت آزادی مانند حنیف نژاد در زندان به فکر مبارزه مسلحانه افتادند و خیلی با احتیاط تر و تشکیلاتی تر کار را شروع کردند. آنها در سال 1350ش موجودیت خود را اعلام نمودند؛ با گذشت مدت کوتاهی، انشعابی در مجاهدین خلق بوجود آمد، از همین گروه منشعب شده، «وحید افروخته» دستگیر شد اطلاعاتش در باره گروه زیاد بود، او همه اطلاعاتش را به ساواک داد. لذا اینها خیلی زود لو رفته و شکست خوردند.
3 - گروه سوم از مبارزین مسلح، چریکهای فدایی خلق بودند گروههای کوچکتری نیز بودند که بعد از تبعید امام به مبارزه مسلحانه روی آوردند (دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 241-246).
همه این گروهها در پی دریافت تأییدی از امام خمینی بودند. زمانی که در امام خمینی در نجف اشرف تبعید بود، این گروههای التقاطی به نجف اشرف رفته، بیش از بیست روز به خدمت ایشان می رفتند و از قرآن و نهج البلاغه می گفتند و تلاش می کردند تا از امام خمینی تأییدی در جهت قیام مسلحانه بگیرند، ولی امام خمینی، مخالفت نمود و به آنها فرمود: فعلاً زمان مبارزه مسلحانه نیست، خودتان را به کشتن می دهید و نابود می کنید (ر.ک: صحیفه امام، ج 1، ص 461؛ و ج 12، ص 466).
اکثر این گروههای مسلح، امام خمینی را برای جمع کردن مردم در اجتماع عظیم مردمی می خواستند تا در عمل با ضربه ای حکومت را بگیرند ولی امام خمینی به هیج وجه حرکت مسلحانه را تأیید نمی کرد، هر چند در نفی آن نیز چیزی نمی گفتند (دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 245 - 247). با وجود این که ایشان طعم تلخ ترور پدرش را در کودکی چشیده بود (سطر اول، ص 223-229)، و ترور فرزندش حاج آقا مصطفی را دیده بوده است (ر.ک: صحیفه امام، ج 3، ص 233).
امام خمینی معتقد به آگاهی و بیداری مردم بود، تا قیام عمومی مردم با استقامت در راهپیمایی مسالمت آمیز برای دفاع از دین تا پیروزی ادامه داشته باشد (نقد فرهنگ خشونت، ص 155؛ و نهضت امام خمینی، ج 1، ص 1122). امام خمینی اعتقاد داشت رژیم پهلوی با سوء تدبیر و سوء نیت، مقدمات انقلاب از پایین را بوجود آورده است (صحیفه امام، ج 1، ص 153 و 154).
امام خمینی از ابتدا، مبارزات مسلحانه را نمی پسندید. چند نمونه آن عبارتند از:
الف - در همان سالهای اول قیام، افسری توسط یک طلبه به خدمت امام خمینی رسید و اجازه خواست تا در دیدارش با شاه، بمبی به خود ببندد تا با انفجارش شاه را ترور کند ولی امام نپذیرفت.
ب - در جریان ترور حسینعلی منصور، افراد مورد اعتماد از امام خمینی برای جمعیت مؤتلفه اجازه نامه می خواستند، ولی نتوانستند موافقت امام را جلب کنند.
ج – مجاهدین خلق وقتی لو رفتند، عده ای از آنها هواپیمایی را ربودند و به عراق رفتند، آیت الله طالقانی نامه ای برای امام خمینی با این آیه نوشتند: نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیکَ نَبَأَهُم بِالْحَقِّ إِنَّهُم فِتْیَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِم وَ زِدناهُم هُدیً (کهف / 13) ما خبرشان را برای شما درست حکایت می کنیم، آنان جوانانی بودند که به پروردگارشان ایمان آورده بودند و بر هدایتشان افزودیم. ایشان از جنبه مثبت آنها مطالبی را نوشت تا تأییدی از امام خمینی برای آنها بگیرد، اما امام خمینی عمل آنها را تأیید نکردند. ولی اقداماتی در جهت نجات آنها انجام دادند. (دوران مبارزه، هاشمی رفسنجانی، ص 248؛ و امام خمینی به روایت هاشمی، ص 45 و 46).
در بین گروههای مبارز مسلح، هیأت مؤتلفه اسلامی تلاش می کردند تا از امام خمینی مجوزی برای قیام مسلحانه خود بگیرند ولی امام مخالفت می نمودند. ایشان معتقد بود که از این ترورها نتیجه ای حاصل نمی شود، علاوه بر این، ضررهایی هم دارد که عبارتند از:
الف - در دنیا تروریسم معرفی می شویم.
ب - حرف منطقی ما را زیر سؤال می برند.
ج - با کشتن یک فرد، فردی با همان سیاست و یا بدتر از آن جایگزین می شود.
د - بدتر از همه این که، مبارزه مسلحانه در کشور هرج و مرج و آشوب به وجود می آورد که امنیت کشور را با خطر جدّی مواجه می کند (نهضت امام خمینی، ج 1، ص 1121).
بعد از مدتها دیدیم که این حرکتهای مسلحانه به نتیجه مطلوب بلند مدت نرسید، ولی اندیشه امام خمینی با تلاش خستگی ناپذیرش، برای بیداری مردم و قیام مردم بیدار، ثمر بخش شد که در سال 1356ش مردم آگاه و بیدار ایران اسلامی دست به راهپیمایی علیه حکومت پهلوی زدند. رژیم پهلوی برای سرکوب مردم، آنها را می کشت، ولی مردم میدان را خالی نمی کردند، در سال 1357 ش این تظاهرات علیه رژیم پهلوی گسترده تر و کشتار مردم بیشتر شد. در این زمان امام خمینی رژیم پهلوی را تهدید به تجدید نظر در مبارزه نمود. و در پاسخ خبرنگاران از مبارزه مسلحانه می فرمود: اگر کار با تظاهرات و راهپیمایی مسالمت آمیز به نتیجه نرسد مبارزه مسلحانه را مورد مطالعه قرار خواهیم داد (ر.ک: صحیفه امام، ج 4، ص 314، 331،354، و 378). و نیز می فرمود: همانطور که ملت می خواهد، اگر شاه و حامیان خارجیش بروند، مشکل ساده تر حل می شود، در غیر این صورت امکان قیام مسلحانه وجود دارد (ر.ک: صحیفه امام، ج 4، ص 263). همچنین در 21 بهمن 1357 ش خطاب به دولت بختیار فرمود: من دستور جهاد ندادم و نمی خواهم کار به آنجا برسد اگر گارد به پادگان برنگردد و به برادرکشی ادامه بدهد، دستور جهاد می دهم و عاقبت کار بر عهده آنهایی است که دست از این وحشی گریها برندارند(ر.ک: صحیفه امام، ج 6، ص 121).
این نوع سخن گفتن تهدید به جهاد است، نه تهدید به قیام مسلحانه که نوعی حرکت سیاسی است. محور اصلیِ اندیشه امام خمینی، دین اسلام است، ایشان تمام تصمیماتش را بر اساس وظیفه دینی اتخاذ می کردند. برای نمونه: در سال 1341 ش، دفاع از اسلام را وظیفه همه دانسته (ر.ک: صحیفه امام، ج 1، ص 158) و بر اساس همین وظیفه قیام نموده است. در اوج انقلاب امام خمینی وظیفه خود و وظیفه همه را حمایت از این انقلاب دانسته است (ر.ک: صحیفه امام، ج 4، ص 492) و متن وصیتنامه الهی سیاسی اش را بر حسب وظیفه شرعی مکتوب کردند (ر.ک: صحیفه امام، ج 21، ص 403).
ترور بعد از انقلابها
حکومتی که بعد از پیروزی انقلاب تشکیل می شود به دلایل عدم تجربه حاکمان و فضای حاکم بر کشور و... مشکلات عدیده ای دارند. این گروه تازه به قدرت رسیده برای اجرا نمودن خواسته های انقلابی خود دست به اقداماتی می زنند که از جمله آن ترورهای فنی مدرن است. این ترورهای مدرن همزاد با انقلاب فرانسه است، چون ترور مدرن امروزی با ترورهای حکومت انقلابی فرانسه شروع شد. دوره یک ساله ای که حکومت انقلابی فرانسه با ترورهایش وحشت سنگینی در بین مردمش ایجاد کرده بود، حکومتی که برای سرکوب مخالفانش با اعمال خشونت غیر قانونی، دست به ترورهای وحشت آفرینی زد، درحدود یک سال «سپتامبر 1793 تا اعدام روبسپیر در ژوئیه 1794» 300 تا 500 هزار نفر را به جرم سیاسی به زندان انداخته، و 17هزار نفر را با آمار رسمی دولتی اعدام نمود. این رقم با مرگ و میرهای زندانیان سیاسی در زندان به 35 تا 40 هزاز نفر رسیده است. همین خشونت سیاسی در حکومتهای انقلابی دیگر نیز دیده می شود.
حکومت انقلابی روسیه سه دوره ترور خشونت آمیزی را در کارنامه اش دارد: دوره اول از 1917 تا 1921 میلادی است. دوره دوم از 1927 تا 1928 میلادی است و دوره سوم که طولانی ترین و وحشتناک ترین دوره بود، از 1934 تا مرگ استالین در 1952 میلادی است، در این سه دوره، بنا بر آمار رسمی، بیش از یک میلیون نفر به جرم سیاسی اعدام شدند.
در حکومت انقلابی چین (1949 م) به خصوص در دوره موسوم به انقلاب فرهنگی 1966 تا 1976 میلادی یک میلیونها نفر به جرم سیاسی کشته شدند.
در حکومت انقلابی خمورهای سرخ در کامبوج از 1976 تا 1979 میلادی نزدیک به دو میلیون نفر(یک سوم جمعیت کشور) به جرم سیاسی کشته شدند.
این قتل های سیاسی بعد از انقلابهای بزرگ در حدی بود که «ترن برینتون» جامعه شناس آمریکایی در کتاب «کالبد شکافی چهار انقلاب» بوجود آمدن این دوره از کشتار سیاسی را جزئی غیر قابل اجتناب در هر انقلاب بزرگ اجتماعی دانسته است (خشونت سیاسی ص 129 و 130).
بر خلاف چهار انقلاب ذکر شده و برخلاف نظریه برینتون، کشتارهای سیاسی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به راه نیفتاد. در دادگاه انقلاب اسلامی ایران افرادی به اعدام محکم می شدند که در رژیم پهلوی در کشتار مردم بی دفاع و انقلابی دست داشتند، و یا دارای فسادهای مالی، جنسی، و... بودند که شاکی خصوصی داشتند. اینها در دادگاه انقلاب، طبق دستور دین اسلام (کشور ایران قبل از انقلاب خود را مسلمان و حکومتش را مشروطه و اسلامی می دانست) مفسد فی الارض شناخته شده و محکوم به اعدام شدند. در بین این افراد، اشخاص سیاسی به دلیل مخالف سیاسی با انقلاب و حکومت جمهوری اسلامی، وجود ندارد. (شماره های مختلف روزنامه اطلاعات و کیهان).
در حکومت انقلابی جمهوری اسلامی ایران تمام گروهها و سازمانهای سیاسی آزاد بودند و بطور وسیعی اندیشه خودشان را تبلیغ می کردند و مناظرات تلویزیونی در بین گروهها، احزاب و سازمانهای مختلف با پیروان امام خمینی بطور آزاد تشکیل می شد و همه گروههای سیاسی مخالف نظام نشریاتی داشتند و برای خودشان تبلیغ می کردند.
امام خمینی در 2 شهریور 1358 ش یعنی زمانی که عمر انقلاب به شش ماه رسیده بود، خطاب به این مخالفین سیاسی فرمود: مردم دنیا دیدند و فهمیدند که ما با چه اشخاصی مواجه هستیم، همه آزاد بودید، بیش از دویست حزب و گروه تشکیل دادید مجلات و مطبوعات مختلفی منتشر کردید، هیچ کس جلوگیری نکرد. در عین حالی که در مطبوعات به همه مقدساتمان توهین کردید، با حکومت جمهوری اسلامی آن رفتار را داشتید، با اسلام آن رفتار را داشتید با این وجود کسی به شما تعرض نکرد تا این که فتنه کردید و نشان دادید فتنه گر و منافق هستید.(ر.ک: صحیفه امام، ج 9، ص 337)
نشریات مخالفان آنقدر زیاد بود که هنوز عمر انقلاب به 216 روز نرسیده بود، تعداد نشریات از 216 عنوان گذشته بود (تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ج 1، ص 248)، همه این نشریات بطور علنی مخالفت می کردند ولی کسی مانع کار آنها نمی شد تا اینکه دست به ترور زدند هر گروهی که دست به ترور می زد با او به زبان خودش برخورد می شد.
امام خمینی در 21 اردیبهشت 1360ش یعنی زمانی که از عمر انقلاب 3 سال و 3 ماه گذشته بود، خطاب به سازمان مجاهدین خلق (منافقین) که دست به ترور زده بودند و در نامه ای امام خمینی و حکومت جمهوری اسلامی را تهدید کرده بودند فرمود:
" شما الآن می بینید که بعض احزابی که انحرافی هستند و ما آنها را جزء مسلمین هم حساب نمی کنیم، معذلک، چون بنای قیام مسلحانه ندارند و فقط صحبتهای سیاسی دارند، هم آزادند و هم نشریه دارند به طور آزاد. پس بدانید که اینطور نیست که ما با احزاب دیگری، با گروههای دیگری، دشمنی داشته باشیم. ما البته میل داریم که همه گروهها و همه احزاب به اسلام برگردند و راه مستقیم اسلام را پیش بگیرند و همه مسلم بشوند. بر فرض اینکه [مسلمان] نشدند، مادامی که آنها با ما جنگی ندارند و با کشور اسلامی جنگی ندارند و در مقابل اسلام قیام مسلحانه نکرده اند، به طور آزاد دارند عمل می کنند و به طور آزاد حرفهای خودشان را دارند می زنند". (صحیفه امام، ج 14، ص 343). ولی زمانی که دست به ترور مردم زدند و کشور را به تشنج کشاندند، حکومت برای دفاع وحفظ جان مردم در مقابلشان ایستاد.
منابع
قرآن کریم،
نهج البلاغه،
الارشاد، الشیخ المفید، قم، المؤتمر العالمی الالفیه الشیخ المفید، الاولی، 1413 ق،
اطلاعات (شماره های مختلف روزنامه اطلاعات در اوایل پیروزی انقلاب)،
امام خمینی به روایت هاشمی، عبدالرزاق اهوازی، تهران، عروج، اول 1385،
بحارالانوار، علامه مجلسی، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1404ق،
تاریخ طبری، محمد بن جریر طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران، اساطیر، پنجم 1375،
تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران، سرهنگ غلامرضا نجاتی، تهران، خدمات فرهنگی رسا، هشتم 1386،
تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی ایران، یحیی فوزی، تهران، عروج، اول 1384،
ترورهای سیاسی در تاریخ ایران، دکتر علی بیگدلی، تهران، سروش، اول 1377،
تفسیر سوره حمد، امام خمینی، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، چاپ نهم، 1384
تفسیر نمونه، آیت الله مکارم شیرازی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، بیست چهارم 1368،
جواهر الکلام، شیخ محمدحسن النجفی، تهران، دارالکتاب الاسلامیه، سوم 1362،
خشونت سیاسی، ناصر فکوهی، تهران، پیام امروز، اول 1378،
دانشنامه سیاسی، داریوش آشوری، تهران، مروارید، اول 1386،
دوران مبارزه (هاشمی رفسنجانی)، زیر نظر محسن هاشمی، تهران نشر معارف انقلاب، اول 1376،
زمانه (ماهنامه اندیشه و تاریخ سیاسی ایران معاصر)، شماره 51، آذر 1385،
سطر اول، محمدجواد مرادی نیا، تهران، عروج، اول 1385،
فرهنگ کامل انگلیسی- فارسی، عباس آریانپور کاشانی، تهران، امیرکبیر، پنجم 1383،
فرهنگ معاصر فرانسه - فارسی، محمدرضا پارسایار، تهران، فرهنگ معاصر، سوم 1382،
فرهنگ علوم سیاسی، غلامرضا بابایی و دکتر بهمن آقایی، تهران، ویس، اول 1360،
فقه سیاسی، عمید زنجانی، تهران، امیرکبیر، سوم 1377،
الکافی، ثقة الاسلام کلینی، تهران، دارالکتب الاسلامی، 1365.
کیهان (شماره های مختلف روزنامه کیهان در اوایل پیروزی انقلاب)
لغتنامه دهخدا، علی اکبر دهخدا، تهران، دانشگاه تهران، دوره جدید، 1373،
نهضت امام خمینی، حمید روحانی، تهران، عروج، پانزدهم 1383،
نیروهای مذهبی بر بستر حرکت نهضت ملی، علی رهنما، تهران، گام نو، اول 1384،
منبع: حضور، ش 85، ص 14.
.
انتهای پیام /*