امید و اتکا به خداوند

امید و اتکا به خداوند

حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی در بیست و چهارمین مراسم بزرگداشت امام خمینی که در صحن آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی حرم امام برگزار شد، گفت: 15 خرداد 42 که امام آن را سرآغاز نهضت بزرگ خود می دانستند و با تکیه بر اهمیتی که داشت آن را برای همیشه عزای عمومی اعلام کردند، روزی بسیار ارزشمند و مهم است.

وی در تحلیل این روز افزود: جامعه و جهان ما به گونه ای بود که کمتر می شد تصور کرد یک انقلاب در جهت اهداف دینی شکل بگیرد. بعد از فوت آیت الله العظمی بروجردی همه دنیا و حکومت خیال می کرد در مرجعیت شیعه ضعفی پیدا شده، حکومت نیز اقتدار خود را در بعد از کودتا تثبیت کرده بود و از سوی دیگر، حوزه های علمیه دارای رکود شده بود؛ به گونه ای که امام از آن با عنوان روز تلخ سکوت متدینین یاد می کنند و از مقدس مآبانی می گویند که ظرف فرزندشان را به خاطر این که پدرش فلسفه درس می داد، آب می کشیدند. دولت وقت فکر می کرد با پیوندی که با قدرت های جهانی خصوصاً آمریکا پیدا کرده، بر اوضاع مسلط است. همچنین جریانات چپ آن روز هرگونه حرکت دینی را ارتجاع و عقب گرد می دانستند.

سید حسن خمینی ادامه داد: همه این امور، فضایی را در جامعه ایجاد کرده بود که کسی فکر نمی کرد از این شرایط که دوستان پراکنده و دشمنان با هم هستند، بتوان پرچم دینداری بلند شود. اما امروز اشاره من به این امر مهم نیست؛ من به بعدی از شخصیت امام اشاره می کنم که این ها را در خود پنهان دارد؛ آنچه امام را به این عرصه وارد کرد و با اتکا به آن وارد شد، امید به خدا، امید به فردا و اصل امید در دل بود. یادگار امام یادآور شد: هر جا به زندگی امام نگاه کنیم این رجاء و امیدواری را به عنوان بزرگترین نقطه و کانون زندگی او می یابیم.

وی گفت: ما در ماه رجب دعای(یا من ارجوه لکل خیر) به امید عطای خیر از سوی او هستیم.

امام در شرایطی علَم دین داری را در دنیا بلند کرد که در دنیا می گفتند دوره خدا و دین تمام شده است؛ نه غربی ها دین را در عرصه زندگی دخالت می دادند و نه شرقی ها برای دین نقشی بیش از تخدیر جامعه قائل بودند. خدا رحمت کند مرحوم شهید مطهری را که در برگشت از پاریس، از او پرسیدند امام را چگونه دیدی؟ و پاسخ داد، من او را دیدم در حالی که چهار ایمان داشت؛ امید به خدا، امید به خودش، ایمان به مردم خودش و ایمان به هدف خودش.

سید حسن خمینی افزود: هدف امام خدا بود و راه او مردم به عنوان بزرگترین پتانسیلی که می توان با آن به نتیجه رسید، بود. نتیجه این ایمان، امید است. در بسیاری از لحظات امام، این امید به خدا موج می زند. در تمام این فراز و فرودها آنچه امام را در نفس خود مطمئن می کند امید به خداست، زیرا تنها او در نظامات جهان تأثیرگذار است. لذا امام نه در روز دستگیری، نه در روزی که درس او را به هم می زدند، نه در روزی که ایادی شاه در سخنرانی او را اذیت می کردند، نه در روزی که به ترکیه تبعید شدند-که گویا آن ایام ایشان بسیار سخت بود و اجازه تلبس لباس روحانیت هم نداشتند- نا امید نشد. روزی هم که ظفر و اقبال پیدا شد، غرور امام را نگرفت؛ ایشان به محض پیروزی خرمشهر گفتند «خرمشهر را خدا آزاد کرد» تا کسی فکر نکند کاره ای است. یعنی تقدیر جهان در دست کس دیگری است و اگر او اراده کند هرچه در نظر اوست، واقع می شود.

یادگار امام با بیان اینکه ماه رجب ماه امید است، گفت: درس امام به زندگی ما که همیشه می توانیم آن را فرا بگیریم، امید و اتکا به خداست. آنچه انسان ها را در لحظات سختی و نشاط می تواند در مدار اعتدال قرار دهد امید به خدا و فرداست. وی با اشاره به موضوع انتخابات اظهار داشت: امیدواریم ان شاء الله با لطف خدا بتوانیم به مسئولیت خودمان عمل کنیم.

یادگار امام در پایان سخنان خود، به بیان چند دعا پرداخت و گفت: امیدوارم امید به خدا در دل های ما نهادینه شود و خداوند هرکس را که به این امید خیانت می کند نا امید کند.

منبع: حضور، ش 84، ص 210.