همسر امام، متدین واقعی و به دور از هر نوع تظاهر به دینداری بودند و از غیبت، تهمت و بدگویی پرهیز می کردند. اهل انجام مستحبات بود و خود را به رعایت حفظ آبروی دیگران مقید می دانست. کمک به دیگران را دوست داشت و هوشمندی و صبوری ایشان مقاومت در تحمل سختی ها را برایشان آسان می کرد و به همین دلیل شجاعانه سختی های ناشی از حوادثی مانند: دستگیری و زندانی شدن حضرت امام در سال 42، حصر خانگی امام برای مدت نامعلوم پس از آزادی از زندان، تبعید امام به ترکیه و عراق و سال های اوج گیری انقلاب اسلامی را تحمل کرده و با رها کردن همه علائق خود و به دور از فرزندان، نزدیکان و دوستان، دوران تلخ غربت را به دور از هر شـِکوه، همدل و همراه با امام گذراند و فضای آرامی را در بیت امام فراهم آورد. شهادت فرزند عزیز حاج آقا مصطفی در غربت در سال 1356 و ارتحال امام و رحلت نابهنگام حاج احمد آقا در سال 1374، از دیگر موارد امتحان الهی بود که این بانو با صبر و شکیبایی به خوبی از عهده آن برآمدند. بزرگ منشی و آزادگی، عطوفت و مهربانی و وقار و وزانت مثال زدنی توأم با تواضع و فروتنی و احترام در معاشرت با دیگران حتی خردسالان، پرهیز جدی از هرگونه تفاخر به موقعیت استثنایی که نصیبش شده بود، مواظبت دائمی در تمام دوران زندگی در رعایت موازین شریعت و انجام وظایف دینی، عشق و ارادت به ساحت نبی خاتم (ص) و ائمه دین و حضرت فاطمه زهرا (س) و پرهیز از تظاهر به ریا و زهد فروشی، مناعت طبع و نگاه بلندش در اجتناب جدی از سهم خواهی برای خدمات و زحمات شصت ساله زندگی با رهبر کبیر انقلاب، عدم تغییر در رفتار و گفتار کریمانه و موقّر در بیست سال دوران زندگی بعد از امام، نمونه هایی از ویژگی های اخلاقی همسر امام خمینی است. ایشان اگر چه دوران طفولیت و نوجوانی را در رفاه کامل به سر برده بود اما پس از ازدواج، با زندگی سادۀ طلبگی و رعایت همه شئون روحانیت، متناسب با شأن امام، رفتار می کرد و در برخورد با مردم مشتاق، دوستان و نزدیکان، با احترام لازم برخورد کرده و در حمایت از انقلاب و امام در رفتار و گفتارخویش مراقبت می کرد و تکریم میهمان را از وظایف خدشه ناپذیر خویش می دانست.