«ماه مبارک رمضان است و درهای رحمت خدای تبارک و تعالی به روی همه گناهکاران باز است و شما تا دیر نشده است در این ماه رمضان خودتان را اصلاح کنید. ما همه باید خودمان را اصلاح کنیم؛ ما هیچ کداممان یک آدم حسابی نیستیم. پناه به خدا باید ببریم و خودمان را اصلاح کنیم.» (صحیفه امام، ج15، ص31)
حضرت امام خمینی(س) که امر انسان سازی را بزرگترین وظیفه و مأموریت خود می دید، در جایگاه معلم اخلاق و کسی که همه عمر را به تهذیب نفس پرداخته است، فرصت‌هائی نظیر ماه مبارک رمضان را هم در جهت خودسازی و هم برای اصلاح حال دیگران مغتنم شمرده و در کنار سفارشات ارزنده ای که به شدت پایبند بدان بود و پیش و بسیار بیش از دیگران خود بدان عمل می کرد، انذارها و هشدارهایش بیدارگر بود و انسان ساز و رفتارش بهترین الگو را به نمایش می گذاشت و این چنین بود که سخنش بر دل و جان می نشست و به صراط مستقیم بندگی رهنمون می ساخت، پس به جا است که شمه ای از حالات و گفتار ایشان در این باره آورده شود. یکی از اعضای دفتر حضرت امام، چنین نقل می کند:
«امام دگرگونی خاصی متناسب با این ماه مبارک (رمضان) در زندگی خود ایجاد می کردند، به گونه ای که این ماه را سراسر به تلاوت قرآن مجید، دعا و انجام مستحبات مربوط به ماه رمضان سپری می کردند.» (حجة الاسلام آشتیانی، برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج3، ص 90)
و بر این اساس:
«سر این معنا که امام ملاقات‌های خودشان را در ماه مبارک رمضان تعطیل می کردند، این بود که بیشتر به دعا و قرآن و خلاصه به خودشان برسند.» (مرحوم آیت الله توسلی، همان، ص89)
و از آن جا که به باور عمیق ایشان: «ضیافت خدا در ماه رمضان یک شعبه اش روزه است، ... و یک امر مهمش که مائده غیبی و آسمانی است قرآن است. شما دعوت شده اید به مهمانی خدا و شما در ماه رمضان مهمان خدا هستید. مهماندار شما، شما را وادار کرده است به اینکه روزه بگیرید. این راههایی که به دنیا باز است و شهوات است، اینها را سدش کنید تا مهیا بشوید برای لیلة القدر » (صحیفه امام، ج13، ص:30 و 31)
ورود به ضیافت الهی، روزه ماه رمضان با رعایت جوانب و الزامات آن، بهره گیری از مائده آسمانی قرآن، بستن راه‌های شهوات و ترک خواهش‌های نفسانی و مهیا شدن برای فرصت لیلةالقدر که شب نزول قرآن است و قدر و منزلت آن از هزار ماه بیشتر است و سنت‌های الهی در آن احیا و سرنوشت انسان‌ها در آن تعیین می شود و طبیعی است که او این همه فرصت را قدر می داند و غنیمت می شمارد.
نقل می شود که:
«روزهای بلند و گرم فوق طاقت نجف را روزه می گرفتند ... و به گفته کارگر منزل از سینی غذای سحری گوئی چیزی خورده نمی شد، شاید فقط یک نصفه کتلت مثلا می خوردند» (صدیقه مصطفوی -دخترامام-، برداشت‌هائی از سیره امام خمینی، ج3، 89) و این بستن دهان به روی خورد و خوراک و تنعمات این چنینی، در وقت افطار هم خود را نشان می دهد که در آن هوا و روزهای طولانی و آن سن و سال و داشتن ضعف بدنی و آن خورد و خوراک، تا نماز مغرب و عشا را با نوافل به جا نمی آوردند، افطار نمی کردند. یکی از یاران امام درنجف نقل می کنند:
«در ماه مبارک رمضان همانند سایر ماه ها، نماز ظهر و عصر را با امام در مسجد شیخ واقع در بازار حویش نجف، به جای می آوردم ولی نماز مغرب و عشا را با حضرت آیت اللّه العظمی آقای سید عبدالعلی سبزواری می خواندم زیرا حضرت امام(س) با آن کهولت سن و ضعف حتی در ایامی که ماه مبارک، مصادف با گرمای سوزان در روزهای بلند تابستان بود، مقیّد به انجام نافله مغرب و عشا بودند در حالی که ما با اینکه جوان بودیم و تاب مقاومت بیشتری داشتیم، مایل بودیم هر چه زودتر نماز مغرب و عشا را بدون نافله به اتمام برسانیم و به افطار برسیم. (آیت الله سید مجتبی رودباری_صحیفه دل، مطالب و خاطرات مکتوب از شاگردان امام خمینی(س)، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ص81 و 82)
حال دعا و تضرع امام خمینی(س) و توجه به قرآن در ماه رمضان را به فرصت دیگر می سپاریم و کلام را با امید بهره گیری بیشتر با فرازی از کتاب ارزشمند جهاد اکبر به پایان می بریم:
«قلب انسان مانند آینه صاف و روشن است، و بر اثر توجه فوق العاده به دنیا و کثرت معاصی کدر می شود؛ ولی اگر انسان لا اقل صوم را برای حق تعالی خالص و بی ریا انجام دهد (نمی گویم عبادات دیگر خالص نباشد، همه عبادات لازم است خالص و بی ریا انجام گیرد.) این عبادت را که اعراض از شهوات، اجتناب از لذات، و انقطاع از غیر خداست در این یک ماه بخوبی انجام دهد، شاید تفضل الهی شامل حال او شده آینه قلبش از سیاهی و کدورت زدوده گردد؛ و امید است که او را از عالم طبیعت و لذات دنیوی منحرف و منصرف سازد؛ و آن گاه که می خواهد وارد «شب قدر» شود، نورانیت‌هایی که در آن شب برای اولیا و مؤمنین حاصل می شود به دست آورد. و جزای چنین روزه ای خداست؛ چنانکه فرموده است: الصّوم لی و انا اجزی به. چیز دیگر نمی تواند پاداش چنین روزه ای باشد. جنات نعیم در مقابل روزه او بی ارزش بوده نمی تواند پاداش آن به حساب آید. ولی اگر بنا باشد که انسان به اسم روزه دهان را از مطعومات ببندد و به غیبت مردم باز کند و شب های ماه مبارک رمضان، که مجالس شب نشینی گرم و دایر بوده وقت و فرصت بیشتری است، با غیبت، تهمت و اهانت به مسلمانان به سحر انجامد، چیزی عاید او نمی شود و اثری بر آن مترتب نمی گردد.» (جهاد اکبر، ص 43 و 44)
.
انتهای پیام /*