ضیافت الهی

ماه رمضان آمد و درهای رحمت الهی به روی گناهکاران باز شد. تا دیر نشده خودمان را اصلاح کنیم.(ر.ک.صحیفه امام؛ ج15، ص31.)

 به خویشتن خویش می ‏نگرم؛ به زیباییها و زشتیهایم، به بایدهایی که انجام ندادم و به نبایدهایی که ....

آن روز که منادی ندای الست بربکم سر داد ( سوره اعراف / 172)، محو در زیبایی جمالت و عظمت جلالت، با تو عهد بستم. اما افسوس که دیو لعین بر دلم سکنی گزید و تندیسی شد تا  هر هوایی را به نام آراستگی بپرستم.

ماه رمضان آمد و دعوت به ضیافت الهی. حالا میزبان خالق است و میهمان مخلوق. باید برای حضور در این مجلس مهیا شد و حضور چیزی نیست جز ترک هواها، ترک خودیها، ترک منیها، منیتها. (ر.ک.صحیفه امام؛ ج21، ص45.) و در یک کلام شرط حضور، روزه‏ داری است. (ر.ک.صحیفه امام؛ ج13، ص30.)

باید از سرزمین ریا و تزویر، هوا و هوس، آمال و آرزوها، دنیاپرستی و غرور، لذایذ فانی و پوسیده عبور کرد.

باید تطهیر شد، با آب حیاتی که از چشمه‏های زلال و صاف معرفت به قرآن جاری است، وضو گرفت و به اهل بیت پیامبر(ص) تمسک جست، دل را صیقل داد تا سبکبال به سوی دوست پرواز نمود.

شب‏ خیزان و مناجات گویان از بندگی غیر رهاییده  و با کلام زیبای معصوم؛" إِلَهِی هَبْ لِی کَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَیْکَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِیَاءِ نَظَرِهَا إِلَیْکَ حَتَّی تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَی مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِیرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِکَ.." (فرازی از مناجات شعبانیه)، پیشتازان به سویت شدند.

ای نفسِ در مقدمات جا مانده و در حجاب نفس وامانده‏، لااقل یک ماه مراقبت کن. با پیراستن از گناه، بدگمانی‏ و دروغ، غیبت‏ و حسادت، کینه‏توزی‏ و نفرت و آراستن به دوستی با خدا، عبادت عاشقانه و عمل خالصانه، خوش‏رفتاری با زیردستان و تحکیم برادری.

بارلها! سفره میهمانی تو به قرآن آراسته است. (ر.ک.صحیفه امام؛ ج13، ص30.) کتابی که مظهر رحمت تو، سرچشمه خیر و برکت، سیمایش تجلی نشانه ‏های الهی، سینایش جمال و قدرت و فیض خدایی است. کتاب انسان سازی که تلمذ آن سعادت ابدی را به همراه دارد. (ر.ک.صحیفه امام؛ ج17، ص490.)