ولادت سراسر با سعادت و هجرت با برکت حضرت خاتم النبیین و افضل المرسلین را که مبدأ نهضت اسلامی و الهی و مصدر بسط عدالت و فرهنگ انسان ساز و منشأ حرکت به سوی برچیدن اساس ظلم و نابکاری و ارتقا به مقام والای انسانی و هجرت از تمام ظلمها و خصلتهای شیطانی - حیوانی به سوی نور مطلق و سرچشمه کمال و مؤسس امت و امامت است به جمیع مستضعفین و محرومین و تمام ملتهای جهان خصوصاً عموم مسلمین تبریک عرض می کنم. باید مسلمین در آستانه قرن پانزدهم هجری بپاخیزند و در زیر پرچم الهی- اسلامی از حقوق حقه خود دفاع کنند. (صحیفه امام؛ ج 12، ص 136)

میلاد پیامبر (ص) مبدأ خیرات و مبدأ برکات است؛ کوبیدن ظالم، خاموش شدن بتکده ها و آتشکده ها از جمله «آتشکده پارس»، ریختن کنگره های ظلم مانند طاق کسری و شکست شیاطین و بسط توحید از برکات مبارک مولود این روز است.

تاریخ اسلام گواه است که پیغمبر اسلام از میان توده های مردم برخاست و با اصحابش که به اصحاب صفه شهرت داشتند بر علیه مستکبرین آن زمان قیام کرد. قیام پیامبر(ص) برای قدرت طلبی و کشورگشایی نبود بلکه همانطور که فرمودند؛ «ما اوذی نبیّ مثل ما أوذیت ». (الجامع الصغیر؛ ج 2، ص 144، بدون کلمه ( مثل))، هر کس عظمت و جلالت ربوبیت را بیشتر ادراک کند و مقام مقدّس حق جل و علا را بیشتر بشناسد، از عصیان بندگان و هتک حرمت آنها بیشتر متأثر و متألم می گردد و نیز هر کس رحمت و عنایت و لطفش به بندگان خدا بیشتر باشد، از اعوجاج و شقاوت آنها بیشتر اذیت می شود و پیامبر(ص) که قرآن بر قلب مبارکش نازل شده بود، برای ارسال یافته هایش به سایرین که با مشکلات زیادی مواجه می شد، بسیار متأثر می گردید.

در شدت شفقت و رأفت آن بزرگوار قرآن می فرماید: «لَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ أَلَّا یکُونُوا مُؤْمِنِینَ » (شعرا / 3) و همچنین می فرماید «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلی آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِیثِ أَسَفاً» (کهف / 6) تأسف به حال کفار و علاقه مندی به سعادت بندگان خدا کار را آنقدر به رسول خدا، صلی الله علیه و آله، تنگ می نمود که خدای تعالی او را تسلیت می داد که مبادا از شدت هم و حزن به حال این جاهلان بدبخت، دل آن بزرگوار پاره شود و قالب تهی کند. ایشان مبعوث شده بود تا هیاهوهای دنیایی را که برای رسیدن به قدرت خود است، از بین ببرد و خداخواهی در مردم ایجاد کند که توجه به نور است.

حضرت مجمد، صلّی الله علیه و آله، که علمش از وحی الهی و بزرگی روحش به بلندای غلبه بر روحیات میلیونها میلیون بشر و ختم دایره نبوت به وجود شریفش بود، تواضعش با بندگان خدا از همه کس بیشتر. کراهت داشت که اصحاب برای احترام او بپا خیزند. وقتی وارد مجلسی می شد پایین می نشست. روی زمین طعام میل می فرمود و روی زمین می نشست و می فرمود من بنده ای هستم، می خورم مثل خوردن بنده و می نشینم مثل نشستن بنده. (ر.ک: مکارم الاخلاق؛ ص 12، فصل دوم.)

در سیره آن سرور است که، با اهل خانه خود در کار خانه شرکت می فرمود، و به دست مبارک گوسفندان را می دوشید، و جامه و کفش خود را می دوخت؛ و با خادم خود آسیاب می کرد و خمیر می نمود؛ و بضاعت خود را به دست مبارک می برد؛ و مجالست با فقرا و مساکین می کرد و هم غذا می شد. (ر.ک: بحار الانوار؛ ج 16، ص 226)

زندگی پیامبر اسلام (ص) فقیرانه و ساده زیست بود و از بیت المال مال مردم تصرف نمی کردند. وقتی اعلام کردند به اینکه هر کس حقی دارد به من بگوید، هیچ کس پیدا نشد که بگوید تو به ما یک ظلمی کردی، یک بدی گفتی، - نعوذ بالله - خیانتی کردی. فقط یکی در بین اینها پا شد گفت شما یک شلاق به من زدی! فرمودند بیا عوض آن را بزن؛ او رفت بوسید آنجا را و گفت من این را گفتم که اینجا را ببوسم. یعنی دروغ گفتم. (ر.ک: صحیفه امام؛ ج 4، ص 396)

از طریق عامه منقول است که حضرت محمد، صلّی الله علیه و آله، در هنگام غضب، اگر ایستاده بود می نشست و اگر نشسته بود به پشت می خوابید تا غضبش ساکن می شد. (ر.ک: مرآة العقول؛ ج 10، ص 146، باب الغضب)

شیوه انبیای الهی و ائمه (ع) و اولیای خدا بوده است که خودشان را خدمتگزار مردم می دیدند و با حسن معاشرت و با رفتار انسانی، الهی رفتار می کردند و کارهایی را که باید انجام بدهند، با همین حسن رفتار انجام می دهند. (ر.ک: صحیفه امام؛ ج 17، ص 79)

تقارن دو میلاد مبارک است؛ روز میلاد بزرگترین شخصیت عالم برای اصلاح بشر حضرت محمد (ص) با ولادت با سعادت فرزند او امام صادق (ع) که مبدأ همه فیضها و حامل پیامهای پیامبر اسلام (ص) بوده است. امام صادق (ع) علم فقه را توسعه دادند. فقه با زبان ایشان برای احتیاج بشر بسط پیدا کرد. این فقه همه احتیاجات صوری و معنوی و فلسفی و عرفانی همه بشر را در طول مدت الی یوم القیامه تأمین کرده و هر مسئله ای پیش بیاید، مسائل مستحدثه، مسائلی که بعدها پیش خواهد آمد، که حالا ما نمی دانیم، این فقه از عهده جوابش برمی آید و هیچ احتیاج ندارد به این که یک تأویل و تفسیر باطلی بکنیم. (ر.ک: صحیفه امام؛ ج 20، ص 409)

این روز مبارک، روزی است که بشر را به استقامت و راهنمایی به صراط مستقیم انسانیت نوید می دهد و پیروزی انقلاب اصیل و اسلامی ما، در عصری که ظلمات جهالت سراسر جهان را فرا گرفته بود و قدرتمندان چون حیوانهایی آدمخوار، روزگار مستضعفین را تباه نموده بودند، جلوه ای از آن است.

. انتهای پیام /*