عصمت انبیاء

اگر ما بفهمیم که در‏‎ ‎‏حضور خدا هستیم، همۀ حرکات و سکنات ما تحت نظر او و در حضور اوست، در‏‎ ‎‏حضور او انسان خطا نمی کند. حقیقت عصمت انبیا هم همین است. عصمت انبیا اینطور‏‎ ‎‏نیست که یک کسی به زور گردنشان گذاشته باشد که معصیت نکنید؛ آنها وجدان این معنا‏‎ ‎‏را کرده اند که محضر خداست؛ این معنا را یافته اند. ماها صحبتش را می کنیم، آنها یافته اند‏‎ ‎‏که اینجا محضر خداست. وقتی کسی یافت این معنا را، و مشاهده کرد محضر را، مخالفت‏‎ ‎‏نمی کند؛ دیگر ممکن نیست برایش مخالفت. انسان در محضر یک کسی که پیشش‏‎ ‎‏بزرگ است بخواهد که یک کاری بکند که به او بربخورد، یا معصیتی بکند که برخلاف‏‎ ‎‏نظر اوست، در محضرش نمی کند. ما باید این احساس را داشته باشیم؛ به حسب برهان.‏‎ ‎‏یک برهان عقلی است که همه جا خدا حاضر است؛ لکن برهان عقلی فایده ندارد؛ باید‏‎ ‎‏احساس نفسانی قلب انسان آگاه باشد؛ باید قلب انسان آگاه باشد.

صحیفه امام، ج۸، ص:۱۱۰