اگر نبود در ادعیه الاّ دعای‏‎ ‎‏مناجات شعبانیه، کافی بود برای اینکه امامان ما، امامان بحقند؛ آنهایی که این دعا را انشا‏ کردند و تعقیب کردند. تمام این مسائلی که عرفا در طول کتابهای طولانی خودشان یا‏‎ ‎‏خودشان می گویند در چند کلمۀ مناجات شعبانیه هست، بلکه عرفای اسلام از همین‏‎ ‎‏ادعیه و از همین دعاهایی که در اسلام وارد شده است از اینها استفاده کرده اند. و عرفان‏‎ ‎‏اسلام فرق دارد با عرفان هند و جاهای دیگر. این دعاهاست که به تعبیر بعض از مشایخ‏‎ ‎‏ما‏‎ می فرمودند که «قرآن، قرآن نازل است، آمده است به طرف پایین و دعا از پایین به‏‎ ‎‏بالا می رود، این قرآن صاعد است.» معنویات در این ادعیه ـ آنی که انسان را می خواهد‏‎ ‎‏آدم کند، آنی که این افرادی که اگر سر خود باشند از همۀ حیوانات درنده تر هستند ـ این‏‎ ‎‏ادعیه با یک زبان خاصی که در دعاها هست اینها این انسان را دستش را می گیرد و‏‎ ‎‏می بردش به بالا، آن بالایی که من و شما نمی توانیم بفهمیم، اهلش هستند.

صحیفه امام، ج۱۳، ص:۳۱ و ۳۲

. انتهای پیام /*