امر و نهی

باب امر به معروف و نهی از منکر از وجهۀ رحمت رحیمیّه است.‏‎ ‎‏پس، بر آمر به معروف و ناهی از منکر لازم است که به قلب خود از رحمت‏‎ ‎‏رحیمیّه بچشاند، و نظرش در امر و نهی خودنمایی و خودفروشی و تحمیل امر‏‎ ‎‏و نهی خود نباشد؛ زیرا که اگر با این نظر مشی کند، منظور از امر به معروف و‏‎ ‎‏نهی از منکر، که حصول سعادت عباد و اجرای احکام اللّه در بلاد است،‏‎ ‎‏حاصل نشود. بلکه گاه شود که از امر به معروفِ انسان جاهل نتیجۀ معکوسه‏‎ ‎‏حاصل شود، و چندین منکر سربار شود برای یک امر و نهی جاهلانه که از‏‎ ‎‏روی خواهش نفسانی و تصرّف شیطانی واقع شود. و اما اگر حسّ رحمت و‏‎ ‎‏شفقت و حق نوعیّت و اخوتْ انسان را به ارشاد جاهلان و بیدار کردن غافلان‏‎ ‎‏وادار کند، کیفیّت بیان و ارشاد که از ترشّحات قلبِ رحیمانه است طوری شود‏‎ ‎‏که قهراً تأثیر در موادّ لایقه بسزا کند و قلوب صلبۀ سخت را نیز از آن استکبار و‏‎ ‎‏استنکار فرو نشاند.

کتاب آداب الصلوة - آداب نماز - ص ۲۳۷