ریشه جنگها، عدم تزکیه است

همۀ این گرفتاریهایی که برای بشر است از این نقطه به پا می شود. همۀ گرفتاریها از انانیت انسان است. تمام جنگهای عالم از این انانیت انسان پیدا می شود. مؤمنها با هم جنگ ندارند؛ اگر جنگی باشد بین دو نفر، باید بدانند که مؤمن نیستند. مؤمنها با هم جنگ ندارند. وقتی که ایمان نباشد و توجه، همه اش به خودش باشد، هر چیز را برای خودش بخواهد، هیاهو از اینجا به پا می شود: من برای خودم این مسند را می خواهم، شما هم برای خودتان می خواهید؛ جمع [امکان] ندارد، تعارض می شود. ... من برای خودم این ریاست توهّمی را می خواهم، شما هم برای خودت می خواهی. وقتی من برای خودم و شما هم برای خودتان،جمع هم امکان ندارد دعوا می شود. آن [یکی] این مملکت را برای خودش می خواهد، دیگری هم برای خودش می خواهد، جنگ می شود. این جنگها همه بین انانیتهاست، جنگهای عالم همه اش جنگهای انانیت است. انسان با انانیتش جنگ می کند و جنگها بین انانیتهاست. این انانیت در اولیا نیست؛ جنگ هم در اولیا نیست؛اگر همۀ اولیا در یک جایی جمع بشوند، هیچ وقت با هم جنگ [نمی کنند]، اصلاً با هم مخالفت پیدا نمی کنند، برای اینکه همه برای خداست، دیگر خودی نیست تا اینکه این بکشد آن طرف،آن بکشد آن طرف؛ تزاحم بشود، دعوا بشود. همه برای یک مبدأ است؛ برای یک جهت است.

تفسیر سوره حمد، ص 120-121

آیین انقلاب اسلامی، گزیده ‏ای از اندیشه و آرای امام خمینی «س»، ‏ج‏2، ص 262-263