خانم خدیجۀ ثقفی همسر گرامی امام خمینی(س) از نعمت ذوق و طبع شعر برخوردار بود. گرچه سروده های ایشان در حدّی نیست که به عنوان یک شاعر قلمداد شود. زیرا سروده های آن بانو غالباً تحت تأثیر فشارهای روحی ناشی از فراق همسر عزیزش امام خمینی و دوری پسر دلبندش آقا مصطفی بر زبان جاری شده و اکثر آن اشعار با ترکیبی از اشعار سعدی و حافظ و با استفاده از مصرع ها و قافیه های آنها با تغییراتی که مناسب حال ایشان بوده به عنوان زبان حال سروده شده است. به عنوان مثال خانم در هجران امام چنین گفته است:
دور از تو که داند چه کشیدم ز فراقت
خون دلم از دیده چو سیلاب بلا رفت
این بیت برگرفته از شعر حافظ است که فرموده:
دور از رخ تو دم به دم از گوشۀ چشمم
سـیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت
نمونه دیگر، خانم سروده است:
مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم
مـرا ز قـبـله چه معنی که عبد کوی تو باشم
اصل شعر از سعدی است که چنین است:
مـی بـهـشت نـنوشم ز دست ساقی رضوان
مرا به باده چه حاجت که مست کوی تو باشم...