مبارات
مبارات از دیدگاه امام خمینی (س)
معنای مبارات
مبارات به معنی بیزار شدن از یکدیگر است. و نوعی طلاق است که در مقابل مالی که زن به مرد بذل می کند، انجام می شود. پس همه شروط مطرح در طلاق، همچنین شروط خلع مانند فدیه و کراهت در آن معتبر بوده و صرفاً با لفظ طلاق محقق می شود حتی اگر لفظ «بارأتک» به لفظ طلاق ضمیمه شود هیچ نقشی در تحقق طلاق ندارد و با گفتن «بارأتک» بدون لفظ طلاق، واقع نمی شود.(۱) و از شرایط طلاق مبارات این است که کراهت و نفرت بین زن و شوهر از دو طرف باشد نه از یک طرف؛ زیرا کراهت اگر تنها از طرف زن باشد خلع است و اگر از طرف مرد باشد نه خلع است و نه مبارات.(۲) و ازآنجاکه علاوه بر شرایط طلاق، شرایط خلع ازجمله کراهت هم در مبارات معتبر است پس آنچه در باره شدت و چگونگی کراهت زن از شوهر در خلع گفته شده است در مبارات و کراهت متقابل بین زن و شوهر نیز مطرح است.
تفاوت این طلاق با طلاق خلع این است که در مبارات تنفر زن و شوهر دوجانبه است، یعنی طلاق مبارات بر کراهت و بیزاری زن و شوهر از یکدیگر مترتب می شود برخلاف طلاق خلع که در آن فقط زن از شوهر کراهت دارد. تفاوت دوم این که: در خلع زن و شوهر می توانند بر مال بیشتر از مهریه توافق کنند اما در مبارات نباید بیشتر از مهریه زن باشد بلکه احوط این است که کمتر از مهریه باشد؛ همان گونه که در احکام خلع گفته شده است.(۳)
از همین رو عوض طلاق نمی تواند از مهریه بیشتر باشد. و تفاوت سوم این است که در وقوع طلاق مبارات گفتن لفظ «بارأتک» هیچ تأثیری در تحقق طلاق و جدایی زن و شوهر ندارد حتی اگر با لفظ طلاق جمع شود؛ برخلاف خلع؛ برای این که احوط در خلع، وقوع طلاق با لفظ خلع و طلاق باهم است.(۴)
مبارات طلاق بائن است
در طلاق مبارات شوهر حق رجوع ندارد. زیرا بائن است؛ مگر این که زن قبل از تمام شدن عده، نسبت به مالی که بخشیده است رجوع کند. پس در این صورت حق رجوع مرد نیز برمی گردد.(۵)
(۱) موسوعة الإمام الخمینی، ج ۲۳، کتاب تحریرالوسیلة، ج ۲، ص: ۳۷۹، کتاب الخلع و المباراة، مسأله ۱۸
(۲) موسوعة الإمام الخمینی، ج ۲۳، کتاب تحریرالوسیلة، ج ۲، ص: ۳۷۵ و ۳۷۹، کتاب الخلع و المباراة، مسأله ۱ و ۱۹
(۳) موسوعة الإمام الخمینی، ج ۲۳، کتاب تحریرالوسیلة، ج ۲، ص: ۳۷۹، کتاب الخلع و المباراة، مسأله ۱۹
(۴) موسوعة الإمام الخمینی، ج ۲۳، کتاب تحریرالوسیلة، ج ۲، ص: ۳۷۹، کتاب الخلع و المباراة، مسأله ۱۹
(۵) موسوعة الإمام الخمینی، ج ۲۳، کتاب تحریرالوسیلة، ج ۲، ص: ۳۸۰، کتاب الخلع و المباراة، مسأله ۲۰
.
انتهای پیام /*