و چیزی که بسیار اهمیت دارد برای پزشکان و پرستاران و آنهایی که تماس با مریضها و بیمارها و مجروحها دارند این است که روح عطوفت در آنها باشد. یکی از اموری که کمک می کند به خوب شدن مریضها و اعاده صحت برای آنها، این است که پزشک آنها، پرستار آنها، به آنها تقویت روانی بدهد. اگر انسان اعتقادش شد که خوب می شود از این مرض، این کمک می کند به اعاده صحت، و اگر نظرش این طور شد که در این مرض دیگر خوب نمی شود، این او را رو به هلاکت زودتر می برد. و این به عهده پزشکان است و پرستارهاست. چه پرستارها از خانمها و برای خانمها باشند و چه از آقایان و برای آقایان باشند، این نکته را باید در نظر داشته باشند که عطوفت به آنها و امید دادن به آنها و وعده سلامت به اذن اللَّه برای آنها، کمک می کند به صحت آنها. کمک شماست برای کارهایی که انجام می دهید، هرچه خوب رفتار کنید با آنها برای شما پیش خدای تبارک و تعالی اجْر است. فرضاً یک مریضی به نظر شما حتماً از این مرض نجات پیدا نمی کند، لکن اولًا اینکه دست غیب هم در کار هست که آن ماورای نظر امثال ماست و شما هم مأیوس نباشید. و ثانیاً اینکه چه بهتر که یک مریضی که از این دنیا می خواهد برود با دل خوش از شما برود، با امید باشد. این طور نباشد که به او گفته بشود تو خوب نمی شوی. همین در زود مردن او و در طولانی شدن مرض او کمک می کند و با دل افسرده از این دنیا می رود. لکن اگر به او امید دادید، محبت کردید، نوازش کردید، خدمت صادقانه کردید، با روی خوش خدمت کردید به این مریضها که افسرده اند اکثراً، اگر این طور باشد، بر فرض اینکه از این دنیا هم برود با یک روح امیدوار و شیرین از این دنیا می رود و این برای شما ارزشمند است خیلی.
صحیفه امام، ج18، ص: 234-235