صدام در هیچ یک از پیشنهادات برای آتش بس نه تنها تضمینی برای عقب‏ نشینی به مرزها نداده بود بلکه رسماً مدعی بود که مناطق وسیع اشغال شده و مناطق دیگری که هنوز به اشغال در نیامده‏ اند می‏ بایست به خاک عراق ملحق شوند! مشابه این ادعا را در تجاوز او به کویت نیز در سالهای بعد شاهد بودیم که کشور کویت را استان نوزدهم عراق می‏ نامید! واقعیت این است که هیچ یک از کشورهایی که بعد از آشکار شدن ناتوانی صدام در براندازی نظام جمهوری اسلامی دم از آتش بس می ‏زدند و بر ایران فشار می‏ آوردند، خواستار صلح نبودند بلکه آنان از قبل می‏ دانستند که هیچ ملت و کشوری در چنین شرایطی تن به تسلیم نمی‏ دهد. آنها شعار صلح‏ طلبی را به ‏عنوان اهرمی برای منزوی ساختن ایران به کار می بردند. امریکا و دولت های اروپایی و دول عربی در ادعای صلح ‏طلبی به هیچ وجه راست نمی‏ گفتند. بهترین دلیل که ما را از ارائه هر سندی بی ‏نیاز می‏ سازد این است که :صدام بعد از اولین سری عملیات پیروز ایران در سال دوم جنگ حتی برای مدت یک ماه نمی‏ توانست بدون کمک های مالی هنگفت شیوخ عرب و بدون دریافت تسلیحات مدرن غربی در برابر نیروهای ایرانی مقاومت کند. آنها اگر در ادعاهایشان صادق بودند کافی بود به جای تحریم تسلیحاتی و اقتصادی و نفتی جمهوری اسلامی ایران، کمک های خود را به صدام متوقف می‏ کردند. جرم ایران این بود که در برابر دشمنی که در خانه‏ اش لانه کرده و هزاران بیگناه را در روزهای اولیه جنگ به خاک و خون کشیده و صدها هزار نفر را آواره کرده است، دفاع می‏ کند.

امام خمینی به هیأت های اعزامی با اشاره به جنایات صدام و ضرورت مقابله با این جنایات پیشنهاد آتش بس را رد می کردند و عزم خویش و ملت را برای ادامه جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و دفاع تا عقب نشینی متجاوز به مرزهای شناخته ‏شده و جبران خسارات وارده اعلام می‏ داشتند.
اما هیاهوی تبلیغاتی غرب چنان گسترده بود که صدای حقانیت و مظلومیت مردم ایران به گوش کسی نمی‏ رسید. کم کم حقایق را آن چنان وارونه جلوه دادند که ایران چهره‏ ای جنگ‏ افروز، و صدام صلح‏ طلب معرفی می‏ شد. این فشارها و حق‏ کشی ها نیز در موضع استوار امام خمینی و مردم ایران تغییری نداد. پس از عزل بنی صدر و حاکمیت خط امام بر ارکان اجرایی کشور، سلسله عملیات آزادسازی مناطق اشغال‏ شده به‏ وسیله سپاه اسلام شتاب گرفت و علیرغم کمک های تسلیحاتی و مالی امریکا و دولتهای بزرگ جهان و کشورهای عربی به صدام و فشارهای مجامع بین المللی و تحریم تسلیحاتی ایران خرمشهر آزاد شد و فتح خرمشهر شکست فاحشی برای صدام بود.
به هر حال با توجه به دلایل منطقی فوق و بر اثر حق‏ کشی مجامع بین ‏المللی و امتناع آنها از پذیرش شرایط منصفانۀ ایران برای پایان دادن به جنگ و استمرار تقویت ماشین جنگی صدام به‏ وسیلۀ قدرت های بزرگ، رهبری و ملت ایران چاره‏ ای جز ادامۀ دفاع مقدس خود نداشتند.