بهار آمد و، گُلزار نور باران شد
چمن ز عشق رُخ یار، لاله‌افشان شد
سُرود عشق، ز مُرغان بوستان بشنو!
جمال یار از گُلبرگِ سبز تابان شد
ندا به ساقی سرمستِ گُلِعذار رسید
که طرْف دشت، چو رُخسار سُرخِ مستان شد
به غنچه گوی که، از روی خویش پرده فکن
که مُرغ دل، ز فراق رُخت پریشان شد
ز حال قلبِ جفا دیده‌ام مپرس، مپرس!
چو ابر، از غم دلدار، اشک‌ریزان شد.
.
انتهای پیام /*