هشتم اسفندماه در تقویم کشورمان به پاسداشت و به دلیل ارج نهادن به امر تربیت، روز «امور تربیتی و تربیت اسلامی» نامگذاری شده است. از اهداف و اصول گرامیداشت این امر می توان به انتقال ارزش های دینی و فرهنگی انقلاب اسلامی به مدارس و زمینه سازی برای ورود نگرش های دینی و ارزش های انقلاب اسلامی به نظام آموزش و پرورش و حفظ مدارس از آفات فرهنگی و سیاسی اشاره نمود. در اندیشه بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی (ره) امر تربیت از ارزش، اهمیت و جایگاه والایی برخوردار است. آن الگوی کم بدیل اسلام راستین با سیره عملی خود در نحوه رفتار و برخورد با کودکان و نوجوانان، نکات بسیار آموزنده ای را از خود به یادگار گذاشته اند که در قالب دو خاطره کوتاه به آن اشاره می کنیم:
چهرۀ شیرین اسلام
حضرت امام غالباً دیگران را با عمل، نه با کلام، به ادای فرایض دعوت می کردند. همواره سعی داشتند کلام حق را با حلاوت و شیرینی و آرامش و ملاطفت قرین سازند. هرگز در این خصوص به عتاب متوسل نمی شدند و عبادت خدا و انجام واجبات را در نظر دیگران سنگین و طاقت فرسا جلوه گر نمی ساختند. همسرم به جهت عادت خانوادگی، دخترم را از خواب صبحگاهی بیدار می کرد و به نماز وامی داشت، امام وقتی از ماجرا خبردار شدند، برایش پیغام فرستادند که: چهرۀ شیرین اسلام را به مذاق بچه تلخ نکن.
این کلام آنچنان مؤثر افتاد و اثر عمیقی بر روح و جان دخترم به جای گذاشت که بعد از آن خودش سفارش کرد که برای اقامۀ نماز صبح، به موقع بیدارش کنم.
منبع: کتاب پدر مهربان، ص 83 (خاطره ای از سرکار خانم زهرا مصطفوی، فرزند گرامی حضرت امام(س))
پرهیز از امر و نهی
امام به بچه ها توجه خاصی داشتند. مقید به این بودند که بچه را زیاد امر و نهی نکنید. می گفتند که: به بچه، وقتی زیاد بکن و نکن بگویید، اعتماد به نفسش را از دست می دهد و فکر می کند که همیشه دارد اشتباه می کند و وقتی مکرر نه گفته شود، فکر می کند هر کاری که می کند اشتباه است و این روی روحیۀ او اثر می گذارد. اگر چیزی را فکر می کنید برای بچه خطر دارد،جلوی دست او نگذارید نه اینکه بگذارید و بگویید دست نزن. همیشه روی این مسأله تأکید می کردند و به همین دلیل وقتی بچه های ما پیش ایشان می رفتند، عینکشان و قرآن و مفاتیح که جلوی دستشان بود را به طاقچه منتقل می کردند که در دسترس بچه نباشد نه اینکه اینها باشد، بعد به بچه بگویند دست نزن خراب می شود.
منبع: کتاب پدر مهربان، ص 93(خاطره ای از سرکار خانم فرشته اعرابی نوه گرامی حضرت امام(س))