به مناسبت سالگرد عروج آسمانی پدر امت اسلام، حضرت امام خمینی (س)، خاطره ذیل تقدیم خوانندگان محترم می شود:
موضوع بیماری امام خمینی در ایام ماموریت فرانسه مطرح گردید. هر روز و هر شب با نگرانی اخبار آن را از طریق کانال‌های شش گانه تلویزیون فرانسه پیگیری می‌کردیم. در روز چهاردهم خرداد ماه 1368، بعد از نماز صبح، تلویزیون را روشن کردم، گزارشی درباره ایران پخش می‌شد . از لحن متغیر گزارشگر، پی بردم که حضرت امام، رحلت کرده است.
چند دقیقه بعد زنگ تلفن به صدا درآمد، دانشجویی ایرانی با گریه تسلیت گفت و خواستار تعیین تکلیف شد. گفتم که من تا چند دقیقه دیگر خودم را به سفارت می‌رسانم و از او خواستم که دانشجویان و مسئولان ایرانی و افراد ایرانی و غیر ایرانی علاقه‌مند به حضرت امام را مطلع کند تا در سفارت جمع شوند. وقتی به سفارت رسیدم، دیدم که کارکنان سفارت، ورودی ها و نرده های اطراف سفارت را سیاه پوش کرده اند. برای حفظ امنیت، سه دستگاه اتومبیل پلیس در جلوی درب و محوطه اطراف سفارت مستقر شده بودند. پلیسها با دیدن من ادای احترام کرده وبه نوعی ابراز تسلیت داشتند.
با سفارش بنده بر اطلاع رسانی به دوستداران حضرت امام، جمعیت قابل توجهی در داخل سفارت جمع شده بود. با مسئولان مربوطه از جمله کاردار (آقای جمالی) و دوستان مشورت صورت گرفت و نظر جمع بر این شد که بنا بر رسم معمول، اولین مجلس ترحیم و بزرگداشت در سفارت برگزار شود. پیش از شروع مراسم هم با دوستان قرار گذاشتیم که همگی مراقب حرکات ایذایی مخالفان باشیم و در این زمینه تدابیر لازم اندیشیده شود.
مراسم با تلاوت قرآن و سوگواری آغاز شد، افراد سیاه پوش پراکنده و گروه گروه می آمدند و تسلیت میگفتند. حدود پانصد نفر ایرانی وغیر ایرانی، اعم از شیعه و سنی و صنوف مختلف مانند: کارمند، دانشجو، استاد، کاسب و فرهنگی از اقشار و ملیتهای مختلف حضور یافتند. سخنرانی کوتاهی در سپاسگزاری از شرکت کنندگان ایراد گردید و نماز جماعتی – که حدود 80 درصد مامومین آن اهل سنت بودند – اقامه گردید، بعد سفره غذا پهن شد و اطعام همگانی به عمل آمد.
دو روز بعد هم این مراسم برگزار گردید. روزی نیز دکتر محمد تیجانی سماوی سخنرانی کرد.
منبع: کتاب همراه صادق، صص: 308-306، خاطره ای از حجت الاسلام و المسلمین صادقی اردستانی