تشخیص امام این بود که مشى مبارزاتى باید با آگاهى و حرکت عمومی مردم همگام باشد و شیوه هاى دیگر مبارزاتى، بویژه مشى مسلحانه را معتقد نبودند، لذا با اینکه تمامی مبارزین روحانى و مذهبى به امام فشار آوردند که ایشان حرکتهاى مسلحانه داخلى را تأیید کنند، نپذیرفتند. ما در همین رابطه به ایشان عرض کردیم ممکن است این عدم تأیید و حمایت شما از حرکتهاى مسلحانه اسلامی داخلى منتهى به انزواى روحانیت از صحنۀ سیاسى و مبارزاتى جامعه شود، زیرا اکنون فضاى حاکم بر کشور به نفع این جریانهاى مبارزاتى است و مصلحت ایجاب می کند که براى نگهدارى مردم و همراهى با جوّ حاکم، این حرکتها را به نحوى تأیید کنید. امام فرمود: «اگر چنانچه تشخیص دهم وظیفۀ شرعى من این است که در یک دهکدۀ دور افتاده و متروک بروم و انجام وظیفه کنم آن را انجام می دهم؛ اگرچه هیچکس به من توجهى نکند و از انظار ساقط شوم. شما بدانید این حرکتها می گذرد و آنچه اصالت دارد و حقیقت است خود را نشان خواهد داد. »
منبع: حوزه- ش 45- ص 84
.
انتهای پیام /*