در طول مدتی که امام در نجف اقامت داشتند سالی چندبار به مناسبت زیارتهای
ویژه امام حسین(ع) به کربلا مشرف میشدند و در منزل محقری که یکی از اهالی
کویت در اختیار ایشان قرار داده بود، سکونت میکردند.
امام ظهرها در همان منزل نماز جماعت اقامه میکردند که با شرکت جمع
محدودی از دوستان در اتاق بیرونی و گاهی که جمعیت بیشتر میشد در حیاط منزل
برگزار میشد. مساحت حیاط حدود پنجاه متر بود و فرش هم به اندازه کافی نبود، از
این رو افراد عباهایشان را تا میکردند و به عنوان سجاده و زیرانداز روی آن به نماز
میایستادند. وقتی امام از اندرونی برای اقامه نماز وارد حیاط میشدند، برای رسیدن به
جلوی جمعیت میبایست از میان صفوف جماعت عبور کنند. تمام افراد حاضر
بیگمان افتخار میکردند که عبایشان با قدم مبارک ایشان تبرک شود و امام نیز به این
نکته واقف بودند، با این حال هنگام عبور، چه از پشت صفوف که کفشها بود و چه در
مسیری که عباها پهن بود، امام با حرکتی مارپیچ و با برداشتن گامهای مناسب با
دقت سعی میکردند که به هیچ وجه پایشان را نه روی کفشها بگذارند و نه روی
عبای دیگران و بدینگونه عملاً رعایت دقیق حق مردم را به مقلدان خود
میآموختند.
منبع: در سایه آفتاب، ص 51
.
انتهای پیام /*